Wystawienie mandatu osobie zdrowej za niezasłanianie ust i nosa wypełnia znamiona kumulatywnego zbiegu przestępstw.
Zgodnie z uzasadnieniem prawomocnego postanowienie Sądu Rejonowego w Kościanie z dnia 8 czerwca 2020 r. II W 71/20 o odmowie wszczęcia postępowania o ukaranie za brak maseczki, przepisy dotyczące ograniczeń (…) nie są zgodne z prawem i dlatego nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa na terytorium Rzeczypospolitej Polski. Wprowadzone zostały bowiem na zasadzie rozporządzenia, natomiast według konstytucji (art. 31 ust. 3) Ograniczenia w zakresie korzystania z konstytucyjnych wolności i praw mogą być ustanawiane tylko w ustawie i tylko wtedy, gdy są konieczne w demokratycznym państwie dla jego bezpieczeństwa lub porządku publicznego, bądź dla ochrony środowiska, zdrowia i moralności publicznej, albo wolności i praw innych osób. Ograniczenia te nie mogą naruszać istoty wolności i praw.
Oznacza to, że wszelkie obostrzenia wprowadzone w formie rozporządzeń są niezgodne z prawem. Dotyczy to również rozporządzeń wydanych na podstawie art. 46b pkt. 4 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (Dz. U. 2008 Nr 234 poz. 1570 z późn. zm.), który w aktualnym brzmieniu stanowi, iż W rozporządzeniu, o którym mowa w art. 46a, można ustanowić: obowiązek poddania się badaniom lekarskim oraz stosowaniu innych środków profilaktycznych i zabiegów przez osoby chore i podejrzane o zachorowanie. Zgodnie z art. 2 tej ustawy Użyte w ustawie określenia oznaczają:
20) podejrzany o chorobę zakaźną – osobę, u której występują objawy kliniczne lub odchylenia od stanu prawidłowego w badaniach dodatkowych, mogące wskazywać na chorobę zakaźną;
21) podejrzany o zakażenie – osobę, u której nie występują objawy zakażenia ani choroby zakaźnej, która miała styczność ze źródłem zakażenia, a charakter czynnika zakaźnego i okoliczności styczności uzasadniają podejrzenie zakażenia;
Czyli nawet gdyby wprowadzono stan nadzwyczajny, rozporządzenia miałyby moc sprawczą wyłącznie do osób chorych i podejrzanych o zachorowanie - a nie do osób zdrowych. Wynika to z literalnego brzmienia przepisu, na podstawie którego są wydane jako akty wykonawcze do nich.
Rozporządzenia nie są równoznaczne z ustawą. Ustawa jest dokumentem prawnym, który musi przejść cały proces legislacyjny – przejść przez Sejm i Senat, aby na końcu została zwieńczona podpisem Prezydenta Rzeczypospolitej Polski. Rozporządzenie może wydać Rada Ministrów lub Minister. W uzasadnieniu powołanego postanowienia sędzia Agnieszka Olszewska zaznaczyła, że Brak jest podstaw pozwalających na tak daleko idącą ingerencję w prawa i wolności jednostki.
Najważniejszą tezą uzasadnienia postanowienia Sądu Rejonowego jest to, że nie można za złamanie nakazów i zakazów karać z art. 54 k.w., gdyż „przepisy porządkowe”, o którym mowa w tym przepisie, nie mogą być rangi podustawowej. W stanie innym niż stan nadzwyczajny nie można karać za nieprzestrzeganie przepisów z rozporządzeń. A poza tym art. 54 k.w. stanowi, iż: Kto wykracza przeciwko wydanym z upoważnienia ustawy przepisom porządkowym o zachowaniu się w miejscach publicznych, podlega karze grzywny do 500 złotych albo karze nagany. Przepisy wydane z UPOWAŻNIENIA ustawy to nie są przepisy WYKONAWCZE do ustawy - czyli przepisy z rozporządzeń. Źródłem przepisów, o których mowa w art. 54 k.w. w stanie nie-nadzwyczajnym może być tylko ustawa. Ponadto, według sądu, powszechnie wprowadzony obowiązek noszenia maseczek łamie prawa i wolności konstytucyjne.
Ponadto, art. 116 k.w. stanowi, iż:
§ 1. Kto, WIEDZĄC o tym, że:
1) jest chory na gruźlicę, chorobę weneryczną lub inną chorobę zakaźną albo podejrzany o tę chorobę,
2) styka się z chorym na chorobę określoną w punkcie 1 lub z podejrzanym o to, że jest chory na gruźlicę lub inną chorobę zakaźną,
3) jest nosicielem zarazków choroby określonej w punkcie 1 lub podejrzanym o nosicielstwo, nie przestrzega nakazów lub zakazów zawartych w przepisach o zapobieganiu tym chorobom lub o ich zwalczaniu albo nie przestrzega wskazań lub zarządzeń leczniczych wydanych na podstawie tych przepisów przez organy służby zdrowia, podlega karze grzywny albo karze nagany.
§ 2. Tej samej karze podlega, kto, sprawując pieczę nad osobą małoletnią lub bezradną, nie dopełnia obowiązku spowodowania, aby osoba ta zastosowała się do określonych w § 1 nakazów, zakazów, wskazań lub zarządzeń leczniczych.
Oznacza to, że karalność z art. 116 k.w. jest uzależniona od WIEDZY obwinionego, że jest chory, podejrzany o zachorowanie lub jest nosicielem wirusa. A więc, policjant oceniający sytuację musi mieć udokumentowaną wiedzę psychologiczną, aby wiarygodnie stwierdzić, że osoba, wobec której podejmuje interwencję za brak zasłaniania ust i nosa, z całą pewnością wie, że jest chora, podejrzana o zarażenie się lub że jest nosicielem wirusa. Z kolei osoba ta musi mieć zaświadczenie lekarskie lub udokumentowaną wiedzę medyczną (dyplom studiów medycznych), aby uwiarygodnić tezę, że o tym wie. Podjęcie interwencji wobec osoby zdrowej lub takiej, która nie wie, czy spełnia którykolwiek z warunków z art. 116 § 1 k.w., nie uzasadnia obwinienia jej o popełnienia wykroczenia wskazanego w tym przepisie. Brak jest prawnych podstaw do jej ukarania.
Tym samym, bezpodstawne wystawienie przez Policjanta mandatu wyczerpuje znamiona kumulatywnego zbiegu przestępstw z art. 231 § 2 Ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny (Dz. U. 1997 Nr 88 poz. 553 z późn. zm.), zgodnie z którym Jeżeli sprawca dopuszcza się czynu określonego w § 1 (który stanowi, iż Funkcjonariusz publiczny, który, przekraczając swoje uprawnienia lub nie dopełniając obowiązków, działa na szkodę interesu publicznego lub prywatnego (…)) w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub osobistej, podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10, art. 234 k.k., który stanowi, iż Kto, przed organem powołanym do ścigania lub orzekania w sprawach o przestępstwo, w tym i przestępstwo skarbowe, wykroczenie, wykroczenie skarbowe lub przewinienie dyscyplinarne, fałszywie oskarża inną osobę o popełnienie tych czynów zabronionych lub przewinienia dyscyplinarnego, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2, art. 256 § 1 k.k., który stanowi, iż Kto publicznie propaguje faszystowski lub inny totalitarny ustrój państwa lub nawołuje do nienawiści na tle różnic narodowościowych, etnicznych, rasowych, wyznaniowych albo ze względu na bezwyznaniowość, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2, art. 286 § 1 k.k., który stanowi, iż Kto, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadza inną osobę do niekorzystnego rozporządzenia własnym lub cudzym mieniem za pomocą wprowadzenia jej w błąd albo wyzyskania błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania, podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8, oraz SPRZENIEWIERZENIEM SIĘ ROCIE POLICJANTA z art. 27 ustawy o Policji.
Najważniejsze przepisy, które mają zastosowanie podczas interwencji policjanta:
KONSTYTUCJA Rzeczypospolitej Polskiej
Art. 7. Organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa.
Art. 8. 1. Konstytucja jest najwyższym prawem Rzeczypospolitej Polskiej.
Art. 31. 1.Wolność człowieka podlega ochronie prawnej.
2. Każdy jest obowiązany szanować wolności i prawa innych. Nikogo nie wolno zmuszać do czynienia tego, czego prawo mu nie nakazuje.
3. Ograniczenia w zakresie korzystania z konstytucyjnych wolności i praw mogą być ustanawiane TYLKO W USTAWIE (...). Ograniczenia te nie mogą naruszać istoty wolności i praw.
KODEKS KARNY
Art. 25. § 1. Nie popełnia przestępstwa, kto w obronie koniecznej odpiera bezpośredni, bezprawny zamach na jakiekolwiek dobro chronione prawem.
Art. 222. § 1. Kto narusza nietykalność cielesną funkcjonariusza publicznego lub osoby do pomocy mu przybranej podczas lub w związku z pełnieniem obowiązków służbowych, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 3.
§ 2. Jeżeli czyn określony w § 1 wywołało niewłaściwe zachowanie się funkcjonariusza lub osoby do pomocy mu przybranej, sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary, a nawet odstąpić od jej wymierzenia.
KODEKS POSTĘPOWANIA ADMINISTRACYJNEGO
Zgodnie z postanowieniem Sądu Najwyższego z dnia 17 stycznia 1997 r., sygn. akt: I PKN 66/96, OSNP 1997, nr 20, poz. 401, stosunek służbowy policjantów ma charakter administracyjnoprawny.
Art. 9 Organy administracji publicznej są obowiązane do należytego i wyczerpującego informowania stron o okolicznościach faktycznych i prawnych, które mogą mieć wpływ na ustalenie ich praw i obowiązków będących przedmiotem postępowania administracyjnego. Organy czuwają nad tym, aby strony i inne osoby uczestniczące w postępowaniu nie poniosły szkody z powodu nieznajomości prawa, i w tym celu udzielają im niezbędnych wyjaśnień i wskazówek.
Art. 11. Organy administracji publicznej powinny wyjaśniać stronom zasadność przesłanek, którymi kierują się przy załatwieniu sprawy, aby w ten sposób w miarę możności doprowadzić do wykonania przez strony decyzji bez potrzeby stosowania środków przymusu.
Z treści art. 11 k.p.a. (zasada przekonywania) mającego zastosowanie przy wszelkich czynnościach dotyczących policji, wynika obowiązek policjanta przedstawienia DOKŁADNEJ TREŚCI PRZEPISU, na który powołuje się policjant. W sytuacji, gdy dany artykuł dzieli się na kilka ustępów, podzielonych również na litery, to brak wskazania który z ustępów tego przepisu znajduje zastosowanie w danej sprawie, narusza wymóg dokładnego podania podstawy prawnej (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 10 października 2007 r., sygn. II GSK 177/07).
KODEKS POSTĘPOWANIA W SPRAWACH o WYKROCZENIA
Art. 96. § 1. W postępowaniu mandatowym można nałożyć grzywnę w wysokości do 500 zł, a w przypadku, o którym mowa w art. 9 § 1 Kodeksu wykroczeń - do 1 000 zł.
§ 1a. W postępowaniu mandatowym, w sprawach:
2) naruszeń przestrzegania obowiązków lub warunków przewozu drogowego wymienionych w załączniku nr 1 i 2 do ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2007 r. Nr 125, poz. 874, z późn. zm.), w których oskarżycielem publicznym jest właściwy organ Inspekcji Transportu Drogowego lub Policji
- można nałożyć grzywnę w wysokości do 2000 zł.
USTAWA o POLICJI
Art. 14. 1. W granicach swych zadań Policja wykonuje czynności: operacyjno-rozpoznawcze, dochodzeniowo-śledcze i administracyjno-porządkowe w celu:
1) rozpoznawania, zapobiegania i wykrywania przestępstw, przestępstw skarbowych i wykroczeń;
2) poszukiwania osób ukrywających się przed organami ścigania lub wymiaru sprawiedliwości, zwanych dalej „osobami poszukiwanymi”;
3) poszukiwania osób, które na skutek wystąpienia zdarzenia uniemożliwiającego ustalenie miejsca ich pobytu należy odnaleźć w celu zapewnienia ochrony ich życia, zdrowia lub wolności, zwanych dalej „osobami zaginionymi”.
3. Policjanci w toku wykonywania czynności służbowych mają obowiązek respektowania godności ludzkiej oraz przestrzegania i ochrony praw człowieka.
Art. 15. 1. Policjanci wykonując czynności, o których mowa w art. 14, mają prawo:
1) legitymowania osób w celu ustalenia ich tożsamości;
2) zatrzymywania osób w trybie i przypadkach określonych w przepisach Kodeksu postępowania karnego i innych ustaw;
3) zatrzymywania osób stwarzających w sposób oczywisty bezpośrednie zagrożenie dla życia lub zdrowia ludzkiego, a także dla mienia;
ROZPORZĄDZENIE
Rady Ministrów z dnia 4 lutego 2020 r.
w sprawie sposobu postępowania przy wykonywaniu niektórych uprawnień policjantów na podstawie art. 15 ust. 8 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji
§ 1. Rozporządzenie określa sposób postępowania (…) przy wykonywaniu przez policjantów następujących uprawnień:
1) legitymowania osób w celu ustalenia ich tożsamości;
Sąd Rejonowy w Bielsku Podlaskim (Zamiejscowy VII Wydział Karny w Hajnówce) w wyroku z dnia 18 listopada 2014 roku, sygn. akt VII W 535/14, orzekł, iż za wylegitymowanie należy uznać okazanie dokumentu funkcjonariuszowi uprawnionego organu poprzez jego przekazanie do rąk funkcjonariusza (WRĘCZENIE) w celu potwierdzenia autentyczności dokumentu.
§ 2. 1. Policjant, który przystępuje do czynności służbowych związanych z wykonywaniem uprawnień określonych w § 1 pkt. 1, (...), podaje swój stopień, imię i nazwisko, w sposób umożliwiający odnotowanie tych danych, przyczynę podjęcia czynności służbowych, a na żądanie osoby, wobec której jest prowadzona czynność, podaje podstawę prawną podjęcia tej czynności.
Podstawę prawną podjęcia czynności przez policjanta stanowi przytoczenie przepisów prawa materialnego i proceduralnych (por. m.in. wyrok WSA w Gdańsku z 8 marca 2018 r., sygn. III SA/Gd 929/17, LEX nr 2474883). Podając podstawę prawną podejmowanych czynności administracyjno-porządkowych policjant ma obowiązek ustawowy wskazać miejsce publikacji tekstu pierwotnego lub tekstu jednolitego danego aktu prawnego oraz podać dane dotyczące jego ostatniej nowelizacji, gdyż spełnienie tego wymogu umożliwi osobie, której działania policjanta dotyczą, pełną identyfikację przepisu w kontekście całego obowiązującego aktu prawnego (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 8 listopada 2005 r., sygn. VII SA/Wa 431/05).
Jestem głęboko przekonany o konieczności zmiany przepisów Ustawy o Policji. Proponuję tezy:
1. Warunkiem bezwzględnym przyjęcia do służby w Policji jest posiadanie obywatelstwa polskiego, co najmniej wyższego wykształcenia prawniczego oraz moralności zweryfikowanej przez biegłych lekarzy psychiatrów, co ma wykluczyć jakąkolwiek współpracę policjantów z przestępcami oraz zapewnić rzetelne wykonywanie obowiązków policjanta.
2. Skarb Państwa finansuje studia prawnicze kandydatów do służby w zamian za zobowiązanie kandydata do odbycia piętnastoletniego stażu pracy w Policji.
3. W przypadku dostarczenia wymiarowi sprawiedliwości przez policjanta dowodów na popełnienie przez jego przełożonego przestępstwa ściganego z urzędu lub przestępstwa skarbowego, Skarb Państwa wypłacił mu nagrodę w kwocie równej pięciokrotności średniego rocznego wynagrodzenia przypadającego w roku, w którym policjant dostarczył te dowody, a nadto policjant ten zwolniony jest z dalszego wykonywania zobowiązania , o którym mowa w pkt. 2.
4. Wynagrodzenie policjanta w okresie służby nie może być niższe niż dwukrotność średniego miesięcznego wynagrodzenia określonego przez Główny Urząd Statystyczny.
5. Komenda Głowna Policji zostaje zdelegalizowane, zaś przełożonymi policjantów zostają odpowiednio prokuratorzy rejonowi, prokuratorzy okręgowi i Prokurator Generalny.
Takie rozwiązania podniosą jakość służby, odpolitycznią ją i doprowadzą do samooczyszczenia Policji z wszelkiej patologii, przywracając społeczne zaufanie do policjantów. Im bardziej wykształcony policjant tym bardziej zna swoją wartość, ma swoje zdanie i jest tym bardziej niezależny od nacisków politycznych. Kropla drąży skałę. Urządzimy sobie policję taką jaką chcemy, aby była - elitarną i doskonałą. Bez Komendy Głównej Policji.
_______________________________________________
Jeżeli niniejszy artykuł spodobał się Tobie, wspomóż mnie poprzez wpłatę dowolnej kwoty na mój rachunek bankowy podany w nagłówku strony lub poprzez paypal: paypal.me/adamkloszewski