Rzeczpospolita Polska jest jak Centralny Szpital Psychiatryczny

Ustawy podpisane przez Andrzeja Dudę po wyborach prezydenckich w 2020 r. nie mają żadnej mocy prawnej.

Zgodnie z odpowiednimi przepisami prawa obowiązującego w Polsce o wejściu w życie aktu prawnego decyduje sekwencja czynności w postaci uchwalenie aktu prawnego we właściwym trybie, następnie podpisania aktu prawnego przez Prezydenta RP a na koniec publikacja w sposób wskazany w przepisach prawa. Do „wejścia w życie” aktu prawnego jest wiec niezbędnym uzyskanie spełnienia się tych trzech przesłanek łącznie, a brak jakiegokolwiek z w/w elementów powoduje konieczność uznania iż norma prawna nie weszła w życie. Nie będzie bowiem mogła nabrać mocy prawnej ustawa jeśli Prezydent RP podpisze nieuchwalony akt prawny, albo też nastąpi publikacja uchwalonego aktu prawnego bez podpisania go przez Prezydenta RP. Samo uchwalenie aktu prawnego i podpisanie Prezydenta RP także nie powoduje wejście w życie aktu prawnego.

Mając powyższe na względzie konieczne jest zaakcentowanie iż warunkiem niezbędnym wejścia w życie uchwalonego i ogłoszonego aktu prawnego jest jego podpisanie przez osobę prawidłowo obsadzoną na stanowisku Prezydenta RP. Musi wiec to być osoba wybrana w wyborach powszechnych w trybie wskazanym w ustawie której wybór potwierdził Sąd Najwyższy stwierdzając ważność wyborów na urząd Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej. W dużym uproszczeniu można wiec stwierdzić iż (w okolicznościach niniejszej sprawy) warunkiem koniecznym uznania wiec za aktu prawnego za obowiązujący – jest konieczność jego podpisania przez osobę której wybór potwierdził Sąd Najwyższy stwierdzając ważność wyborów na urząd Prezydenta RP.

Potwierdzenia ważności wyboru Andrzeja Dudy na urząd Prezydenta RP dokonały osoby które nie są sędziami Sadu Najwyższego, a w konsekwencji ich orzeczenie nie ma mocy prawnej.

Powszechnie wiadomym jest iż postanowieniem z dnia 3 sierpnia 2020 r. Sygn. Akt I SNW 5890/20 Sąd Najwyższy w składzie SSN Ewa Stefańska (przewodniczący) SSN Antoni Bojańczyk SSN Leszek Bosek SSN Paweł Czubik SSN Tomasz Demendecki SSN Marek Dobrowolski SSN Paweł Księżak (sprawozdawca) SSN Marcin Łochowski SSN Oktawian Nawrot SSN Janusz Niczyporuk SSN Adam Redzik SSN Mirosław Sadowski SSN Marek Siwek SSN Aleksander Stępkowski SSN Maria Szczepaniec SSN Krzysztof Wiak SSN Jacek Widło SSN Grzegorz Żmij – stwierdził ważność wyboru Andrzeja Dudy na Prezydenta RP. Zauważyć jednak należy iż żadna z tych osób nie została prawidłowo nominowana na Sędziego SN. Jak bowiem podnosi się w ugruntowanej doktrynie jak i judykaturze, nominaci politycznej KRS nie są sędziami w rozumieniu prawa, a ich powołanie na urząd sędziego jest bezskuteczne.

Oceniając kto może działać jako „Sąd” ( a nie jako sędzia ) należy mieć na względzie iż zgodnie z art. 45 ust. 1 Konstytucji każdy ma prawo do rozpoznania swoje sprawy przez bezstronny i niezawisły Sąd. Mając powyższe na względzie rozważyć należy czy zmiany przepisów ustrojowych o organizacji i działaniu organów wymiaru sprawiedliwości, w tym przede wszystkim o sposobie obsadzania stanowisk sędziowskich, przeprowadzane począwszy od wejścia w życie ustawy z dnia 8 grudnia 2017 r. o zmianie ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r. poz. 3 z późn. zm.; dalej - ustawa z dnia 8 grudnia 2017 r. o zmianie ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa) - nie prowadzą do zbyt daleko idących odstępstw od wyznaczonych przez prawo międzynarodowe i krajowe standardów, jakie powinny spełniać niezawisłe i bezstronne sądy. Byłoby aberracją wywodzenia jakie znaczenie dla ich zachowania mają takie przymioty właściwe sędziom jak niezawisłość i bezstronność oraz niezależność samego sądu, jako organu państwa sprawującego wymiar sprawiedliwości.

W wyroku z dnia 24 października 2007 r. w sprawie pod sygn. akt SK 7/06 Trybunał Konstytucyjny wskazał, iż (…) Niekonstytucyjność przepisów (…) dotyka bowiem ustroju władzy sądowniczej, nie zaś przepisów materialnoprawnych czy procesowych, tworzących sensu stricto podstawę orzeczenia w konkretnej sprawie. (…). Dotyczy to przepisów przesądzających o substracie personalnym (z kogo się składa sąd) i o wyposażeniu takich osób w odpowiednie kompetencje, w ramach których wydane zostaje ostateczne rozstrzygnięcie. (… )konstytucyjność przepisów ustrojowych, tak jak na tle rozważanego wypadku, determinująca kwestię tego, kto może orzeczniczo działać jako sędzia (…). Rozważając zakres stosowania art. 45 Konstytucji, należy wziąć pod uwagę całokształt przepisów konstytucyjnych określających kompetencje sądów ( … ). Rozwijając i uzupełniając dotychczasową linię orzeczniczą, Trybunał Konstytucyjny pragnie stwierdzić, że konstytucyjne prawo do sądu obejmuje czwarty, bardzo ważny element, a mianowicie prawo do odpowiedniego ukształtowania ustroju i pozycji organów rozpoznających sprawy.

Ponadto rozważyć należy czy wadliwość w postępowaniu prowadzącym do obsadzenia urzędu sędziowskiego przekłada się także na atrybuty sądu jako organu sprawującego wymiar sprawiedliwości. Dotyczy to wszelkich sądów – w tym Trybunałów. Zgodnie z postanowieniem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 25 stycznia 2005 r. sygn. akt Ts 109/04 ratio legis wskazanego przepisu i przyjęta w orzecznictwie TK dyrektywa wykładni, zgodnie z którą wątpliwości interpretacyjne należy rozstrzygać na korzyść jednostki, wskazują na zasadność szerokiej wykładni pojęcia „Sąd” użytego w art. 79 ust. 1 Konstytucji, obejmując nim także Trybunały. Nie bez znaczenia jest przy tym okoliczność wskazana przez Trybunał Sprawiedliwości UE wyroku z dnia 19 listopada 2019 r., w zainicjowanych pytaniami prejudycjalnymi Sądu Najwyższego. W świetle utrwalonego i niebudzącego wątpliwości interpretacyjnych orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości UE wynika bowiem, że Sąd ma obowiązek pominąć każde działanie władzy ustawodawczej lub wykonawczej albo orzeczenie krajowe, które stałoby w sprzeczności z zasadą pierwszeństwa prawa unijnego, zasadą lojalnej współpracy (art. 4 ust. 3 TUE) oraz zasadą skutecznej ochrony sądowej (art. 19 ust. 1 akapit drugi TUE), w tym w szczególności takie, które miałoby na celu zablokowanie wykonania wyroku Trybunału Sprawiedliwości UE z dnia 19 listopada 2019 r.

Dr. hab. Małgorzata Wrzołek-Romańczuk w opracowaniu „Status prawny osoby formalnie powołanej na urząd sędziego na skutek rekomendacji udzielonej przez Krajową Radę Sądownictwa w obecnym składzie – uwagi na tle wyroku TSUE z 19.11.2019 r. oraz orzeczeń Sądu Najwyższego będących konsekwencją tego rozstrzygnięcia” wskazuje, iż definicje sędziego zawarte obecnie w odpowiednich ustawach ustrojowych nie mają żadnego znaczenia na gruncie prawa UE; niezależnie bowiem od ich brzmienia aktualny pozostaje obowiązek TSUE i sądów krajowych weryfikacji, czy w danej sprawie jest zapewniona efektywna ochrona sądowa przez niezależny organ sądowy. (… ) co oznacza również, że akt powołania sędziego, o którym mowa w art. 144 ust. 3 pkt 17 Konstytucji, nie może być utożsamiany z całością postępowania prowadzącego do obsady danego stanowiska sędziowskiego (… ).

Z kolei na gruncie art. 2 Konstytucji wykluczona jest akceptacja takiej interpretacji przepisów prawa, a zwłaszcza art. 179 Konstytucji RP, która pozwoliłaby na uznanie, że prezydencki akt powołania miałby sanować bezprawie, jakie wystąpiło na etapie poprzedzającym skierowanie do Prezydenta „wniosku” o powołanie na urząd sędziego. Wykładnia prowadząca do takich rezultatów wykracza zdecydowanie poza formułę demokratycznego państwa prawnego. Wbrew obawom, wyrażonym m.in. w uzasadnieniu postanowienia Izby Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych SN z 17.05.2019 r. (I NO 55/18), oraz w licznych wypowiedziach medialnych, nie ma tu niebezpieczeństwa naruszenia zasady nieusuwalności sędziów (art. 180 ust. 1 Konstytucji), gdyż w rozważanych okolicznościach nie istnieją podstawy do uznania, że osoby powołane na urząd sędziego na skutek rekomendacji udzielonej przez Krajową Radę Sądownictwa w obecnym składzie w ogóle uzyskały statusu sędziego krajowego i europejskiego ( … ).

Skoro w rozważonych okolicznościach nie nastąpiło skuteczne przedstawienie wniosku KRS w rozumieniu art. 179 Konstytucji, to „powołanie” w wyniku przedstawienia Prezydentowi takiego „wniosku” nie jest powołaniem, o jakim mowa w art. 179 Konstytucji, co prowadzi do konstatacji, że nie doszło do skutecznego powołania na urząd sędziego osób wskazanych przez KRS w obecnym składzie. W konsekwencji osobom tym nie przysługuje status sędziego w znaczeniu, jakie temu pojęciu nadaje Konstytucja RP, a więc nie są one uprawnione do orzekania ( … ).

Analiza przeprowadzona w artykule prowadzi do konkluzji, że osoba formalnie powołana na urząd sędziego na skutek rekomendacji udzielonej przez Krajową Radę Sądownictwa w obecnym składzie nie ma (nie uzyskała) statusu sędziego w rozumieniu art. 179 Konstytucji; nie jest zatem ani sędzią krajowym, ani unijnym Z tego powodu, co wymaga szczególnego podkreślenia, nie ma podstaw, by w tym kontekście, przy stosowaniu dostępnych w polskim prawie środków kwestionowania tego statusu, dochodziło do usunięcia z urzędu i pozbawienia władzy sądzenia, gdyż w rozważonych okolicznościach nie doszło do jej uzyskania.

Należy podnieść, iż Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 23 stycznia 2020 r. sygn. akt BSA I-4110-1/20 wskazał iż:

• Nienależyta obsada sądu w rozumieniu art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k. albo sprzeczność składu sądu z przepisami prawa w rozumieniu art. 379 pkt 4 k.p.c. zachodzi także wtedy, gdy w składzie sądu bierze udział osoba powołana na urząd sędziego Sądu Najwyższego na wniosek Krajowej Rady Sądownictwa ukształtowanej w trybie określonym przepisami ustawy z dnia 8 grudnia 2017 r. o zmianie ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r., poz. 3).

• Zagwarantowanie jednostkom prawa do sądu, jako publicznego prawa podmiotowego wobec państwa, jest jedną z podstaw koncepcji demokratycznego państwa. Z tego prawa wynika konieczność zagwarantowania jednostce rozstrzygnięcia o jej sytuacji prawnej lub opartego na prawie sporu z inną osobą, przez organ o statusie sądu i udzielenia jej w ten sposób ochrony prawnej. Odmowa zrealizowania prawa do sądu lub niewłaściwa forma jego realizacji, rodzą odpowiedzialność państwa w sferze prawa wewnętrznego i międzynarodowego.

• Sądy, które tracą przymiot bezstronności i niezależności zamieniają się w urzędy orzecznicze realizujące wolę ugrupowania rządzącego i każdorazowej większości parlamentarnej. Sądy, które przestają być bezstronne i niezależne nie mogą w sytuacji konfliktów i sporów ustalać prawdy i wymierzać sprawiedliwości, dlatego fundamentem procedur sądowych są reguły umożliwiające ocenę tego, czy konkretny sąd w konkretnej sprawie spełnia wymagania bezstronności i niezawisłości. Nie chodzi przy tym wyłącznie o subiektywne przekonanie sędziów co do tego, że orzekają w sposób bezstronny i niezawisły. Postępowanie sądowe i orzeczenie sądu jest bowiem nie tylko wymierzaniem sprawiedliwości wobec tych, którzy przedstawili swoją sprawę w sądzie, ale także komunikatem dla całego społeczeństwa, w jaki sposób wymierzanie sprawiedliwości się odbywa. Ta funkcja wymiaru sprawiedliwości nie jest możliwa do spełnienia, jeżeli brak jest obiektywnych warunków, by sąd w odbiorze społecznym mógł być postrzegany jako niezawisły i bezstronny. Prawo obywatela do bezstronnego i niezawisłego sądu może być realizowane tylko wówczas, gdy obywatel może być o tej bezstronności i niezawisłości przekonany. Nie wystarczą zatem w tym wypadku nawet solenne, subiektywne zapewnienia samego sędziego.

• Nie jest "należyty" taki skład sądu, w którym bierze udział osoba, której uprawnienia sędziowskie mogą być w przyszłości kwestionowane, a nie ma możliwości obiektywnego wyjaśnienia wątpliwości co do procedury jej powołania.

• Powierzenie wyboru sędziów do Krajowej Rady Sądownictwa jest niezgodne z zasadą podziału władzy i równoważenia się władz (art. 10 ust. 1 Konstytucji RP), jak również z zasadą odrębności i niezależności sądów (art. 173 Konstytucji RP) i niezawisłości sędziów (art. 178 Konstytucji RP).

• Skrócenie kadencji dotychczasowych członków Krajowej Rady Sądownictwa i wybór nowych członków tego organu na podstawie ustawy z dnia 8 grudnia 2017 r. o zmianie ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa wywołuje zasadnicze zastrzeżenia co do zgodności z Art. 187 ust. 1 i 3 Konstytucji RP, a w konsekwencji co najmniej wątpliwości co do legalności działania Krajowej Rady Sądownictwa oraz procedury nominacyjnej kandydatów na sędziów, w której Krajowa Rada Sądownictwa bierze udział.

Zadaniem Sądu Najwyższego w w/w uchwale było udzielenie odpowiedzi na pytanie, czy uczestniczenie w składzie sądu powszechnego, wojskowego albo Sądu Najwyższego rozpoznającego sprawę na podstawie Kodeksu postępowania cywilnego lub Kodeksu postępowania karnego przez osobę, która odebrała nominację sędziowską od Prezydenta RP po przeprowadzeniu postępowań ukształtowanych ustawą z dnia 8 grudnia 2017 r. o zmianie ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa, nie powoduje niedopuszczalnego w świetle art. 6 ust. 1 EKOPCz, art. 45 ust. 1 Konstytucji i art. 47 KPP obniżenia standardu bezstronności i niezależności sądu, oraz - w razie gdyby tak było - określenie procesowych konsekwencji sprawowania wymiaru sprawiedliwości w takich warunkach. Istotne przy tym jest, iż obowiązkiem Sądu Najwyższego jest uwzględnienie, w ramach wykładni i dokonywanych ocen prawnych, orzecznictwa ETPCz i Trybunału Sprawiedliwości UE, a w szczególności poglądu wyrażonego przez Trybunał Sprawiedliwości UE w wyroku z dnia 19 listopada 2019 r. w sprawach C-585/18, C- 624/18 i C-625/18, odnoszącego się do wymagań, jakie w demokratycznych państwach należy stawiać sądom, żeby w świetle art. 6 EKOPCz i art. 47 KPP mogły być uznane za bezstronne, niezależne i powołane uprzednio na podstawie ustawy.

Konstrukcja prawa do sądu, stanowiącego nie tylko uprawnienie samo w sobie, lecz przede wszystkim środek ochrony wszystkich pozostałych praw podmiotowych, została określona w art. 6 ust. 1 EKOPCz, ratyfikowanej przez Polskę dnia 15 grudnia 1992 r., w świetle którego "każdy ma prawo do sprawiedliwego i publicznego rozpatrzenia jego sprawy w rozsądnym terminie przez niezawisły i bezstronny sąd (...) przy rozstrzyganiu o jego prawach i obowiązkach o charakterze cywilnym albo o zasadności (...) oskarżenia w wytoczonej przeciwko niemu sprawie karnej". Taka konstrukcja prawa do sądu została przeniesiona do art. 45 ust. 1 Konstytucji RP, stanowiącego, że "każdy ma prawo do sprawiedliwego i jawnego rozpatrzenia sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki przez właściwy, niezależny, bezstronny i niezawisły sąd" (zob. wyroki TK z dnia 9 czerwca 1998 r., K 28/97, OTK 1998, Nr 4, poz. 4; z dnia 12 maja 2003 r., SK 38/02, OTK-A 2003, Nr 5, poz. 38; z dnia 24 października 2007 r., SK 7/06, OTK-A 2007, Nr 9, poz. 108). Ta sama formuła prawa do sądu została przyjęta w art. 47 KPP (zob. wyroki Trybunału Sprawiedliwości UE z dnia 27 lutego 2018 r., C-64/16, Associação Sindical dos Juízes Portugueses v. Tribunal de Contas, pkt 35; z dnia 13 marca 2007 r., C- 432/05 Unibet London Ltd v. Justitiehanslern, pkt 37; z dnia 22 grudnia 2010 r., C- 279/09, DEB Deutsche Energiehandels (...) v. RFN, pkt 29-33). Ustęp 1 art. 47 KPP, w świetle którego każdy, czyje prawa i wolności zagwarantowane przez prawo Unii Europejskiej zostały naruszone, ma prawo do skutecznego środka prawnego przed sądem, jest odpowiednikiem art. 13 EKOPCz, a ust. 2 - odpowiednikiem art. 6 ust. 1 EKOPCz.

Jak wyjaśnił Trybunał Sprawiedliwości UE, wymaganie niezawisłości sądu (sędziego) obejmuje dwa aspekty. Pierwszy - zewnętrzny - zakłada, że organ wykonuje swe funkcje całkowicie niezależnie, bez podlegania jakiejkolwiek hierarchii służbowej lub podporządkowania komukolwiek oraz nie otrzymuje nakazów lub wskazówek z jakiegokolwiek źródła (wyroki z dnia 17 lipca 2014 r., C-58/13 i C-59/13, A.A. Torresi (...) v. Consiglio dell Ordine degli Avvocati di Macerata, pkt 22, z dnia 6 października 2015 r., C-203/14, Consorci Sanitari del Maresme, pkt. 19, przez co jest chroniony przed ingerencją i naciskami zewnętrznymi mogącymi zagrozić niezależności osądu jego członków przy rozpatrywaniu przez nich sporów (wyroki z dnia 19 września 2006 r., C-506/04, Wilson v. Ordre des avocatos (...), pkt 51, z dnia 9 października 2014 r., C-222/13, TDC A/S v. Erhvervesstyrelsen, pkt 30, z dnia 6 października 2015 r., C-203/14, Consorci Sanitari del Maresme v. Corporació de Salut (...), pkt 19). Drugi aspekt - wewnętrzny - łączy się z pojęciem bezstronności i dotyczy jednakowego dystansu do stron sporu i ich odpowiednich interesów w odniesieniu do jego przedmiotu. Czynnik ten wymaga przestrzegania obiektywizmu oraz braku wszelkiego interesu w rozstrzyganiu sporu, poza ścisłym stosowaniem przepisu prawa (wyroki z dnia 19 września 2006 r., C-506/04, Wilson v. Ordre des avocatos (...), pkt 52, z dnia 9 października 2014 r., C-222/13, TDC A/S v. Erhvervesstyrelsen, pkt 31, i z dnia 6 października 2015 r., C-203/14, Consorci Sanitari del Maresme v. Corporació de Salut (...), pkt 20).

Oczywistym jest, że osiągnięcie standardu niezależności sądu sprawującego wymiar sprawiedliwości oraz niezawisłości i bezstronności sędziego zasiadającego w składzie sądu jest pochodną kilku okoliczności. Takim czynnikiem jest przede wszystkim pozycja ustrojowa samych sądów, jako organów wymiaru sprawiedliwości, ich miejsce w systemie organów państwa, które - w polskich warunkach ustrojowych (art. 10 Konstytucji RP) - powinno im być wyznaczone z zachowaniem zasady podziału i równoważenia się władz. Jej zachowaniu służą rozwiązania szczegółowe przewidziane w Konstytucji RP, od których nie może odstąpić w procesie legislacyjnym taka siła polityczna, która nie legitymuje się większością parlamentarną wymaganą do przeprowadzenia zmiany Konstytucji RP. Na gruncie prawa polskiego, według tych samych kryteriów oceniać trzeba uregulowania ustrojowe przewidujące istnienie Krajowej Rady Sądownictwa, zadań nałożonych na ten organ, sposobu jego obsadzania, miejsca, które ma zajmować w relacji do władzy ustawodawczej i wykonawczej, ale też sądowniczej oraz przypisanej mu roli w postępowaniu prowadzącym do obsadzenia stanowisk sędziowskich.

Trybunał Sprawiedliwości UE w wyroku z dnia 19 listopada 2019 r., w połączonych sprawach C-585/18, C-624/18 i C-625/18 stwierdził, że utworzenie organu o takim statusie jak Krajowa Rada Sądownictwa i powierzenie mu zadań w postępowaniu prowadzonym w celu obsadzenia stanowisk sędziowskich może wprawdzie przyczynić się do obiektywizacji procesu nominacyjnego, jednak pod warunkiem, że sam ten organ będzie wystarczająco niezależny od władzy ustawodawczej i wykonawczej oraz od organu, któremu ma przedłożyć taki wniosek o powołanie. Stopień niezależności Krajowej Rady Sądownictwa od władzy ustawodawczej i wykonawczej przy wykonywaniu zadań powierzonych jej przez ustawodawstwo krajowe jako organowi, który na mocy art. 186 Konstytucji RP realizuje misję stania na straży niezależności sądów i niezawisłości sędziów, może mieć bowiem znaczenie przy dokonywaniu oceny, czy wyłonieni przez nią sędziowie będą w stanie spełnić wymagania niezawisłości i bezstronności wynikające z art. 47 KPP.

Niewątpliwie jednym z istotniejszych czynników decydujących o osiągnięciu standardu niezawisłości sędziego i niezależności sądu jest przyjęty w danym porządku prawnym tryb powołania do pełnienia urzędu, stopień wpływu na jego obsadę czynników politycznych, zwłaszcza manifestujących określone polityczne oczekiwania w odniesieniu do kandydatów na sędziów, jak i przesłanki, których wystąpienie decyduje o zdjęciu z urzędu. Jakkolwiek sposób powoływania sędziów w poszczególnych porządkach prawnych jest uwarunkowany historycznie i różni się w szczegółach, to jednak musi być oparty na takich zasadach, których zachowanie pozwoli obsadzić urzędy sędziowskie przez osoby dające możliwie najwyższe gwarancje fachowości, bezstronności, niezależności przy wykonywaniu zadań z zakresu wymiaru sprawiedliwości. W postępowaniu zmierzającym do powołania sędziego badane powinny być jego zdolności merytoryczne, charakterologiczne i emocjonalne do sprawowania urzędu, w tym pod kątem tego, czy jest w stanie sprostać oczekiwaniu niezawisłości, nie zaś to, jakie poglądy polityczne prezentuje kandydat i w jakim stopniu byłby skłonny spełnić oczekiwania polityczne, jeśli nie bezpośrednio, to ze względu na to, że doceni akt powołania go na stanowisko, zwłaszcza, gdyby owo powołanie miało nastąpić z naruszeniem obowiązujących w tym zakresie reguł.

Osiąganiu standardu niezawisłości sędziego sprzyja zakres wymagań merytorycznych i etycznych stawianych kandydatom do pełnienia tego urzędu. Wymagania te powinny być rzetelnie weryfikowane, z zachowaniem tych samych kryteriów oceny wobec wszystkich zabiegających o powołanie ich do pełnienia urzędu w tym samym konkursie. Tylko tak wyłoniony kandydat do pełnienia urzędu sędziego może wykonywać obowiązki bez obaw o to, że jego kwalifikacje będą podważane. Niezmiernie istotna jest również niezależność od organów pozasądowych, samodzielność wobec władz i innych organów sądowych, niezależność od wpływu czynników społecznych oraz takie cechy charakteru, które decydują o wewnętrznej sile i niezależności sędziego. Jego bezstronność rozważać trzeba już tylko w konkretnym sporze, który ma rozpatrywać z neutralnej pozycji, obiektywnie, niezaangażowany weń jakimkolwiek własnym interesem osobistym lub majątkowym.

Odstępstwa od wskazanych wyżej zasad powoływania sędziów, stosownie do rodzaju naruszonych przy tym norm, skali i stopnia naruszenia, mogą prowadzić do podważenia gwarancji ich niezawisłości i niezależności sądu, który tworzą. Szczególnie znaczenie mają naruszenia rażące, tj. naruszenia zasad fundamentalnych, będących integralną częścią kształtowania i funkcjonowania systemu sądowniczego. Jeżeli naruszenie jest intencjonalne lub stanowi wyraźny przejaw zignorowania tych zasad, stwarza także realne ryzyko, że inne organy państwa, w tym organy władzy wykonawczej, przekroczyły swoje uprawnienia, podważając rzetelność procesu nominacyjnego w stopniu trudnym do przewidzenia w obowiązującym prawie (por. wydany na tle art. 6 ust. 1 EKOPCz wyrok ETPCz z dnia 12 marca 2019 r., nr 26374/18, Guđmundur Andri Ástráđsson v. Islandia).

Również atmosfera wokół sędziowskiej działalności orzeczniczej wymaga zaniechania deprecjonowania sędziów in genere, jako przedstawicieli pewnego zawodu (służby publicznej), prezentowania - w szczególności przez polityków lub media pod ich wpływem - oczekiwań co do rozstrzygnięć w konkretnych sprawach, wypowiadania się z aprobatą o tych, którzy współdziałają z określoną siłą polityczną obejmując oferowane przez nią funkcje w strukturach administracyjnych wymiaru sprawiedliwości, a z dezaprobatą i wręcz wrogo o tych, którzy wobec takich postaw są krytyczni, tak samo jak co do intencji władzy politycznej i deklarowanych przez nią celów prowadzonych reform.

W okolicznościach sprawy dotyczącej wyboru w 2020 r. Andrzeja Dudy na Prezydenta RP istotne jest, iż w postępowaniu sądowym właściwe obsadzenie składu sądu rozpoznającego sprawę jest okolicznością istotną do udzielenia odpowiedzi na pytanie o ważność przeprowadzonego przez ten sąd postępowania. Sprzeczność składu sądu orzekającego z przepisami prawa albo sytuacja, w której w rozpoznawaniu sprawy brał udział sędzia wyłączony z mocy ustawy stanowi wymienioną w art. 379 pkt. 4 KPC przesłankę nieważności postępowania, w granicach zaskarżenia braną pod uwagę z urzędu przez sąd. Osobą nieuprawnioną do orzekania jest osoba nieposiadająca w ogóle uprawnień do tego, aby zasiadać w składzie orzekającym sądu, a więc taka, która nie została powołana na stanowisko sędziego lub ławnika lub też orzekała przed powołaniem albo po rezygnacji z urzędu czy przejściu w stan spoczynku albo będąc wadliwie wybrana do pełnienia funkcji ławnika. W orzecznictwie uznano, że osobą nieuprawnioną do orzekania jest też sędzia, który nie ma w ogóle delegacji do orzekania w danym sądzie, jak i ten, którego delegacja nie spełnia ustawowych wymagań warunkujących ważność i skuteczność aktu delegowania. Przyjęto również konieczność badania w wypadkach wątpliwych, czy ławnik złożył wymagane prawem ślubowanie (por. orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 11 marca 1932 r., I C 3064/31, OSP 1932, poz. 314).

Rozważyć należy, czy osoba powołana na urząd sędziego w sposób wadliwy może nie być bezstronna i niezawisła, albo czy jej udział w rozpoznaniu sprawy może uczynić orzeczenie wadliwym a w konsekwencji nie podlegającym wykonaniu albo nie będącym ostatecznym. W świetle srt. 179 Konstytucji Prezydent RP nie powołuje na stanowisko sędziego kogokolwiek, według własnego uznania co do jego kwalifikacji i zdolności do pełnienia tej funkcji, lecz wykonuje to uprawienie na wniosek Krajowej Rady Sądownictwa. Złożenie przez Krajową Radę Sądownictwa stosownego wniosku jest zatem warunkiem sine qua non skutecznego powołania. Zarazem jednak wniosek o powołanie sędziego ma pochodzić nie od kogokolwiek, lecz od organu działającego jako Krajowa Rada Sądownictwa, nie tylko ze względu na odwołanie się do pewnej nazwy, ale i sposobu jego obsadzenia oraz warunków, w jakich realizuje swoje kompetencje (postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 23 czerwca 2008 r., 1 Kpt 1/08).

Ustawą z dnia 8 grudnia 2017 r. o zmianie ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa ustawodawca wygasił mandaty członków Krajowej Rady Sądownictwa, o których mowa w Art. 187 ust. 1 pkt 2 Konstytucji RP, wybranych w oparciu o przepisy dotychczasowe. Skrócenie kadencji sędziów, którzy zasiadali w Krajowej Radzie Sądownictwa w chwili wejścia w życie nowelizacji tłumaczono potrzebą zapewnienia wszystkim członkom Krajowej Rady Sądownictwa wspólnej kadencji, jednak znowelizowana ustawa dopuszcza sytuację, w której mandat członka Krajowej Rady Sądownictwa wygaśnie przed upływem przewidzianej czteroletniej kadencji (zob. art. 11e ust. 1 i 3, art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o Krajowej Radzie Sądownictwa, tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 94, dalej - ustawa o KRS), co jest sprzeczne z art. 187 ust. 3 Konstytucji RP. Argument tłumaczący zmianę, jak wskazał SN w/w uchwale, został zatem przedstawiony fałszywie, a za skróceniem kadencji Rady stały zatem inne okoliczności. Ukształtowana przez ustawę z dnia 8 grudnia 2017 r. o zmianie ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa procedura wyboru sędziów do tego organu spowodowała, że władza sądownicza utraciła wszelki wpływ na jego skład, a w ten sposób pośrednio - również w związku z nowelizacjami innych ustaw ustrojowych - także na kandydatów przedstawionych Prezydentowi w celu powołania na stanowisko sędziego sądu powszechnego, wojskowego, sędziego Sądu Najwyższego oraz sędziów sądów administracyjnych.

Nowych członków Krajowej Rady Sądownictwa wybrał Sejm RP, stosownie do ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa zmienionej ustawą z dnia 8 grudnia 2017 r. o zmianie ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa, co stało w sprzeczności z Art. 187 ust. 1 pkt 2 Konstytucji RP. Zakwestionowanie na gruncie tego przepisu założenia o konieczności dokonania wyboru sędziów - członków Krajowej Rady Sądownictwa przez samych sędziów, nie pozwala wskazać organu państwa, mogącego tego wyboru dokonywać. Konstytucja nie przewiduje domniemania kompetencji na rzecz parlamentu. Po zmianie ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa piętnastu członków Rady, rekrutujących się spośród sędziów zostało wybranych przez Sejm RP na wspólną czteroletnią kadencję (art. 9a ust. 1 ustawy o KRS). Nie ma wśród nich przedstawicieli Sądu Najwyższego, chociaż tego wymaga art. 187 ust. 1 pkt 2 Konstytucji RP. Krajowa Rada Sądownictwa została zdominowana przez osoby pochodzące z wyboru politycznego większości sejmowej. Po dokonaniu wyboru przez Sejm, aż dwadzieścia jeden spośród dwudziestu pięciu osób wchodzących w skład Rady pochodzi ze wskazania politycznego obu izb parlamentu. W wyniku przeprowadzenia wyborów sędziów do Krajowej Rady Sądownictwa, sędziowie zasiadający w tym organie przestali być grupą reprezentującą sędziów Sądu Najwyższego, sędziów sądów powszechnych, sądów administracyjnych i sądów wojskowych, jak o tym stanowi Art. 187 ust. 1 pkt 2 Konstytucji RP. Zasiadający w nim w wyniku politycznego wyboru sędziowie nie uzyskali w taki sposób mandatu do reprezentowania środowiska sędziowskiego, które to zadanie powierzone powinno być osobom cieszącym się autorytetem i niezależnością od politycznych wpływów.

Jak wielokrotnie wskazywał SN w orzecznictwie, Krajowa Rada Sądownictwa działająca na podstawie ustawy z dnia 8 grudnia 2017 r. o zmianie ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa wyznaczała posiedzenia, na których dochodziło do opiniowania osób kandydujących na stanowiska sędziów w różnych sądach w sytuacji gdy kandydatura ta co najmniej budziła wątpliwości, a często wprost wskazywała na brak takich cech kandydata jak bezstronności, niezawisłość czy w końcu brak publicznych deklaracji politycznych albo światopoglądowych. Kandydatury te mimo tych wad były przedstawiane Prezydentowi RP. Mimo, iż stosownie do art. 187 ust. 1 pkt 1 Konstytucji RP w skład Krajowej Rady Sądownictwa wchodzi nie któryś z sędziów Sądu Najwyższego, lub osoba pełniąca w tym Sądzie jakąkolwiek funkcję, lecz Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego. Pierwsza Prezes Sądu Najwyższego po wejściu w życie ustawy o Sądzie Najwyższym i przeniesieniu jej mocą tej ustawy w stan spoczynku, tj. po dniu 4 lipca 2018 r. nie była zawiadamiana o posiedzeniach Krajowej Rady Sądownictwa jako Pierwsza Prezes Sądu Najwyższego, a pomijanie osoby Pierwszej Prezes Sądu Najwyższego w pracach Krajowej Rady Sądownictwa trwało do wejścia w życie ustawy z dnia 21 listopada 2018 r. Ustawodawca przyznał się w niej do wadliwego skrócenia kadencji Pierwszej Prezes Sądu Najwyższego i przyjął w art. 2 ust. 4 tej ustawy rozwiązanie, stosownie do którego kadencję Pierwszej Prezes Sądu Najwyższego, do której ma zastosowanie wspomniana ustawa "naprawcza", uważa się za nieprzerwaną. Odwołanie się do mechanizmu tego rodzaju fikcji prawnej nie jest w stanie usunąć większości naruszeń prawa, jakie miały miejsce od czasu wejścia w życie ustawy naruszającej prawo.

Ponadto w art. 31 § 1 u.SN ustawodawca zdecydował o odjęciu Pierwszemu Prezesowi Sądu Najwyższego kompetencji do obwieszczania o wolnych stanowiskach sędziowskich w Sądzie Najwyższym i przyznał tę kompetencję Prezydentowi RP. Ta nowa kompetencja ustawowa nie została wymieniona w art. 144 ust. 3 Konstytucji RP wśród 30 prerogatyw, a zatem oczywiste jest, że ogłoszenie w Monitorze Polskim obwieszczenia dotyczącego liczby wolnych stanowisk sędziego przewidzianych do objęcia w poszczególnych izbach Sądu Najwyższego wymaga kontrasygnaty Prezesa Rady Ministrów. W świetle art. 144 ust. 2 Konstytucji RP każdy akt urzędowy Prezydenta niebędący prerogatywą wymaga bowiem kontrasygnaty Prezesa Rady Ministrów. Kompetencji do ogłoszenia obwieszczenia o wolnych stanowiskach sędziowskich w Sądzie Najwyższym przyznanej Prezydentowi RP w drodze ustawy o SN z 2017 r. nie można przy tym uznać za prerogatywę na zasadzie aktu pochodnego względem prerogatywy dotyczącej powołania sędziów (art. 144 ust. 3 pkt 17 Konstytucji RP). Kompetencją pochodną, niewymagającą kontrasygnaty może być tylko taka, której wykonywanie jest niezbędne do prawidłowej realizacji kompetencji zasadniczej będącej prerogatywą. Tymczasem w stanie prawnym sprzed wejścia w życie ustawy o SN z 2017 r., uprawnienie do ogłaszania obwieszczenia o wolnych stanowiskach sędziowskich w Sądzie Najwyższym przysługiwało Pierwszemu Prezesowi Sądu Najwyższego, bez jakiegokolwiek uszczerbku dla możliwości realizowania przez Prezydenta kompetencji polegającej na powołaniu sędziów Sądu Najwyższego. Decydowanie o obwieszczeniu o wolnych stanowiskach sędziowskich w Sądzie Najwyższym przez Prezydenta RP nie jest czynnością konieczną do wykonywania prerogatywy polegającej na powoływaniu sędziów Sądu Najwyższego, natomiast jest wygodnym instrumentem całkowicie uznaniowego wpływania na to, czy w ogóle i w jakim czasie stanowiska w Sądzie Najwyższym zostaną obsadzone.

W uchwale pełnego składu Sądu Najwyższego dnia 28 stycznia 2014 r., BSA I- 4110-4-4/13 (OSNC 2014, Nr 5, poz. 49) Sąd Najwyższy stwierdził, że jeżeli przepis ustawy przewiduje rozwiązania stwarzające zagrożenie dla odrębności i niezależności władzy sądowniczej - choćby pośrednie, potencjalne lub nawet hipotetyczne, to powinien być wykładany ściśle, a w razie wątpliwości w sposób zwężający, z prokonstytucyjną intencją urzeczywistnienia i poszanowania zasady podziału władz, a w tym separacji władzy sądowniczej. Chodzi także o ochronę władzy sądowniczej w imię dobra i interesów wszystkich obywateli (art. 1 Konstytucji RP). Korzystając z kompetencji przewidzianej w ustawie o SN z 2017 r. Prezydent RP wydał - bez kontrasygnaty Prezesa Rady Ministrów - obwieszczenia o wolnych stanowiskach sędziego. Obwieszczenie Prezydenta RP dotknięte tego rodzaju wadliwością, nie mogło spowodować uruchomienia niewadliwego postępowania zmierzającego do obsadzenia stanowisk sędziowskich (zob. też wyrok pełnego składu Trybunału Konstytucyjnego z dnia 23 marca 2006 r., K 4/06, OTK-A 2006, Nr 3, poz. 32).

Prezydent powołuje sędziów, nie czyni tego jednak w dowolnym momencie i według własnego uważania, lecz na podstawie wniosku złożonego przez Krajową Radę Sądownictwa. Akt powołania nie może przy tym dotyczyć kogoś, kto nie został wnioskiem objęty (zob. szerzej postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 23 czerwca 2008 r., 1 Kpt 1/08). Zważyć wiec należy, że z art. 7 Konstytucji RP wynika, że organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa, a zatem wyłącznie na podstawie upoważnienia przewidzianego w prawie, którym ich działanie jest legitymowane. Dotyczy to również Prezydenta RP, ponieważ jego akty urzędowe nie zostały wyłączone spod zakresu art. 7 Konstytucji RP, a nadto ponosi on odpowiedzialność przed Trybunałem Stanu za naruszenie każdego przepisu Konstytucji RP, także tego, który ustanawia jego prerogatywę (art. 145 Konstytucji RP). W razie przyjęcia, że sposób wykonania przez Prezydenta RP prerogatywy nie podlega bieżącej kontroli, a zatem przez inny organ i w innym czasie niż tylko Trybunał Stanu, założenie to może być zastosowane wyłącznie do działania będącego w istocie wykonaniem prerogatywy. Prezydent RP nie jest organem państwa stojącym ponad Konstytucją RP, który przez własne oznajmienie wiążąco i ostatecznie identyfikuje sytuację, w której wykonuje prerogatywę, co miałoby oznaczać brak możliwości oceny legalności tego działania, a w konsekwencji też oceny skutków, które spowodowało.

Warunki minimalne wykonania omawianej prerogatywy przez Prezydenta RP wymagają więc, by inicjatorem jego działania był prawidłowo powołany i obsadzony organ mający status Krajowej Rady Sądownictwa. Jak wywiódł SN w w uchwale z dnia 23 stycznia 2020 r. Sygn. Akt BSA I-4110-1/20 w okresie od wejścia w życie ustawy z dnia 8 grudnia 2017 r. o zmianie ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa oraz ustawy o SN z 2017 r., Krajowa Rada Sądownictwa nie była obsadzona w sposób wymagany przepisami Konstytucji RP, nie mogła zatem wykonywać przypisanych jej kompetencji, co Prezydent RP powinien był stwierdzić przed podjęciem decyzji o wykonaniu prerogatywy. Osoby, które wskazane zostały na listach rekomendacyjnych powstałych w wadliwej procedurze obsadzania urzędów sędziowskich nie mogą być uważane za właściwie przedstawionych Prezydentowi RP kandydatów do objęcia urzędu, którym Prezydent RP władny był powierzyć ten urząd. Nawet przy założeniu, że wręczenie takim osobom aktów powołania czyni je formalnie powołanymi na urząd sędziego, konieczne jest dokonywanie oceny, czy i w jakim zakresie osoby te mogą wykonywać czynności jurysdykcyjne, tak by nie dochodziło przez to do naruszenia standardu bezstronności i niezależności, wymaganego od sądu sprawującego wymiar sprawiedliwości.

W uchwale pełnego składu Sądu Najwyższego z dnia 28 stycznia 2014 r., BSA I-4110-4-4/13 (OSNC 2014, Nr 5, poz. 49) Sąd Najwyższy - z odwołaniem się do uchwały Sądu Najwyższego z dnia 17 lipca 2007 r., III CZP 81/07 (OSNC 2007, Nr 10, poz. 154) oraz uzasadnienia uchwały pełnego składu Sądu Najwyższego z dnia 14 listopada 2007 r., BSA I-4110-5/07 - stwierdził, że sędzia wykonuje władzę sądowniczą w sądzie, w którym ma swoje miejsce służbowe. Miejsce służbowe, określane także jako "siedziba sędziego", jest jednym z istotnych czynników kształtujących status sędziego. Powołując do pełnienia urzędu na stanowisku sędziowskim, Prezydent wyznacza sędziemu jego miejsce służbowe, które może być zmienione tylko w wyjątkowych wypadkach i w ściśle określonym trybie. Sędzia powołany do sprawowania urzędu ma zatem takie miejsce służbowe, jakie zostanie określone w akcie jego powołania. O ile powołanie do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego oznacza nadanie sędziemu prawa jurysdykcji, czyli wydawania wyroków i podejmowania innych czynności jurysdykcyjnych w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej, o tyle miejsce służbowe wytycza zakres tej władzy, tzn. konkretny sąd, obszar działania sędziego oraz rodzaj spraw, które może rozstrzygać, określony w przepisach prawa procesowego o właściwości rzeczowej.

W judykaturze i piśmiennictwie przyjęto także zgodnie, że miejsce służbowe jest elementem władzy sądowniczej sensu stricto, a nie tylko zagadnieniem pracowniczym. Każda zmiana dotycząca miejsca służbowego sędziego jest ingerencją w zakres władzy sędziego - odjęciem jej, poszerzeniem lub przeniesieniem. Jeżeli sędzia przekracza zakres władzy, zarówno w aspekcie terytorialnym, jak i rzeczowym, a więc np. orzeka poza sądem (obszarem), w którym ma siedzibę, staje się sędzią (sądem) niewłaściwym - w rozumieniu art. 45 ust. 1 Konstytucji RP oraz przepisów prawa procesowego - podobnie jak niewłaściwy jest sąd, w którego składzie zasiadają sędziowie innego sądu. Sędzia właściwy jest również jednym z istotnych czynników sprawiedliwości proceduralnej, elementu prawa do sądu stanowiącego fundament demokratycznego państwa prawnego.

Z tych względów model postępowania o powołanie konkretnej osoby na urząd sędziego w szczególny sposób wpływa na ocenę tego, czy sąd, w którego skład wchodzi taka osoba może zostać uznany za sąd bezstronny i niezawisły w konkretnej sprawie. Wszelkie pozamerytoryczne względy, które miałyby decydować o takim powołaniu sugerują bowiem powiązania danego sędziego z określoną opcją polityczną lub środowiskiem politycznym. Jest tak tym bardziej, im bardziej sama procedura powołania ma charakter polityczny, to znaczy im bardziej decyzje w niej podejmowane pochodzą bezpośrednio od polityków lub przedstawicieli organów władzy politycznej oraz im bardziej procedura podejmowania tych decyzji jest nietransparentna i arbitralna, a nawet realizowana z naruszeniem prawa. Podważa to w sposób istotny i trwały zaufanie społeczeństwa do sędziego jako osoby niezależnej oraz nieulegającej zewnętrznym wpływom i naciskom, czy choćby potrzebie okazywania wdzięczności wobec tak określonych środowisk. Taki mechanizm w sposób trwały mógłby zatem prowadzić do pojawienia się w systemie wymiaru sprawiedliwości sędziów identyfikowanych z określonymi środowiskami politycznymi lub grupami interesów (sędziów "naszych" i "waszych"), których legitymacja będzie kwestionowana wraz z każdorazową zmianą większości parlamentarnej. Ten mechanizm jest ewidentnie sprzeczny z prawem obywatela do rozstrzygnięcia sprawy przez niezawisły sąd, uzależnia bowiem stabilność tego rozstrzygnięcia od kolejnych zmian większości politycznej w kraju.

W tym kontekście należy podkreślić, że - jak wynika z oficjalnego oświadczenia Ministra Sprawiedliwości w postępowaniu legislacyjnym w dniu 15 stycznia 2020 r. w Senacie RP - skład Krajowej Rady Sądownictwa został ukształtowany w ten sposób, by znalazły się w nim osoby lojalne wobec większości parlamentarnej (reprezentowanego przez Ministra Sprawiedliwości środowiska politycznego: "każde środowisko może zgłosić takich sędziów, za których bierze odpowiedzialność. Myśmy zgłosili takich sędziów, którzy naszym zdaniem byli gotowi współdziałać w ramach reformy sądownictwa" - sprawozdanie stenograficzne 3. posiedzenie Senatu RP X kadencji, 15 stycznia 2020 r.). taki stan faktyczny powoduje, że systemowo wybory dokonywane przez tę Radę nie mają charakteru niezależnego od interesu politycznego, co rzutuje na ocenę spełnienia przez osoby powołane na wniosek tej Rady na urząd sędziego obiektywnych przesłanek bezstronności i niezawisłości. Jak wskazał SN w uchwale z dnia 23 stycznia 2020 r. Sygn. Akt BSA I-4110-1/20 polityczne zdominowanie Krajowej Rady Sądownictwa powoduje, że zachodzi wysokie prawdopodobieństwo rozstrzygania konkursów na stanowisko sędziowskie nie według kryteriów merytorycznych, lecz lojalności politycznej lub poparcia dla sprzecznych z Konstytucją RP reform większości parlamentarnej dotyczących wymiaru sprawiedliwości. Systemowo podważa to zaufanie do bezstronności osób poddanych takiemu trybowi nominacyjnemu. Istotą braku niezależności jest podporządkowanie decyzji tego organu czynnikom politycznym - w tym w szczególności władzy wykonawczej. Nie mogło także zostać pominięte w ocenie funkcjonowania Krajowej Rady Sądownictwa zawieszenie jej praw członkowskich w Europejskiej Sieci Rad Sądownictwa.

Przeprowadzanie wadliwie zorganizowanych konkursów na urząd sędziego przez Krajową Radę Sądownictwa, która strukturalnie utraciła przymiot niezależności było dokonywane w warunkach długotrwałego, intencjonalnego działania podejmowanego przez przedstawicieli władzy wykonawczej i ustawodawczej, nakierowanego na generalne podważenie zaufania do sądów, do ich bezstronności i niezależności. W takich warunkach powoływanie na stanowiska sędziów w procedurach skrajnie upolitycznionych tym bardziej powoduje brak obiektywnych przesłanek do orzekania przez sądy z udziałem takich osób w warunkach gwarantujących postrzeganie sądów jako bezstronnych i niezawisłych. Prowadzenie przez organ polityczny, jakim jest Minister Sprawiedliwości, za pośrednictwem powołanych przez niego rzeczników dyscyplinarnych działań o charakterze represyjnym wobec sędziów podejmujących czynności orzecznicze, zmierzające do wyjaśnienia niepewności co do trybu przeprowadzania konkursów na stanowiska sędziowskie, uzasadnia tezę o systemowym ograniczeniu niezawisłości sędziowskiej oraz dążeniu do wykluczenia jakiejkolwiek kontroli nad domniemanym wpływem czynnika politycznego na przeprowadzane konkursy w kierunku promowania osób przychylnych poglądom reprezentowanym przez środowisko polityczne Ministra Sprawiedliwości oraz partii rządzącej.

Szczególne znaczenie ma brak możliwości wyjaśnienia wątpliwości co do prawidłowości powołania członków Krajowej Rady Sądownictwa, w szczególności spełnienia przez te osoby kryteriów formalnych wyboru do Rady. Tworzy to stan niepewności co do prawidłowego ukształtowania składu Rady, a tym samym stan niepewności co do ważności podejmowanych przez to ciało rozstrzygnięć. W sposób automatyczny przekłada się to także na stan niepewności co do statusu osób przedstawionych Prezydentowi RP do powołania na urząd sędziego. Gdyby bowiem okazało się, że akty Krajowej Rady Sądownictwa były wadliwe, nie byłby wykluczony proces weryfikacji uprawnień osób powołanych na stanowisko sędziego, a tym samym otwarta zostałaby droga do podważania legalności wydanych przez te osoby rozstrzygnięć. Dlatego udział w składzie Sądu osoby powołanej na urząd sędziego Sądu Najwyższego na wniosek Krajowej Rady Sądownictwa ukształtowanej w trybie określonym przepisami ustawy z dnia 8 grudnia 2017 r. o zmianie ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r., poz. 3) – narusza prawo strony do rzetelnej procedury sądowej przez niezawisły i bezstronny Sad.

Ignorowanie przepisów prawa i jawne ich lekceważenie jest permanentną cechą nominatów politycznej KRS. Traktują oni prawo wybiórczo , często jawnie je lekceważąc i okazując tym brak szacunku dla wymiaru sprawiedliwości demokratycznego państwa prawa. Częstotliwość z jaką łamią oni prawo procesowe wskazuje ma celowe działanie na szkodę strony „na zamówienie polityczne”. Ktoś kto decyduje się firmować swoim nazwiskiem działania niekontytucyjnego organu wybranego na zamówienie polityczne (nowa polityczna KRS) i działającemu wbrew Konstytucji nie może gwarantować poszanowania prawa w toku sprawowania wymiaru sprawiedliwości w stosunku do ogółu obywateli. Okoliczność ta poddaje w wątpliwość „bezstronność” nominata politycznej KRS wobec strony. Dla przykładu Pani Lucyna Morys Magiera ( powołująca się status Sędziego SA w Katowicach ) dała już przykład działania na zamówienie polityczne władz PiS przy rozpoznawaniu odwołania od zakazu demonstracji w postepowaniu pod Sygn. Akt I ACz 160/21. Co istotne w sprawie tej w pierwszej instancji pod sygn. akt II Ns 87 / 21 orzekała w SO w Katowicach także osoba objęta wnioskiem o wyłącznie będąca nominatem politycznej KRS - osoba której wniosek o wyłączenie dotyczy. W toku postępowania łamiąc prawo procesowe w sposób kwalifikowany w obydwu instancjach wydano orzeczenie kończące postepowanie pomimo iż nie zakończono rozpoznania wniosku o jej wyłączenie. To rażące naruszenie normy Art. 50 § ust. 3 pkt 2 KPC miało na celu wyłącznie wydanie wyroku korzystnego dla partii sprawującej władzy a to celem uniemożliwienia przeprowadzenia legalnej demonstracji antyrządowej w dniu 10 kwietnia 2021 r. Jawne łamanie prawa przez nominatów nowej KRS i ignorowanie przepisów prawa procesowego jest wśród nich powszechne. Tylko w ostatnim czasie w postępowaniach z udziałem strony nominaci nowej KRS wydali orzeczenia kończące postępowanie pomimo nierozpoznanego wniosku w wyłączenie w takich sprawach jak m. in.:

• Sygn. Akt II Cz 10 / 21 przed SO w Legnicy

• Sygn. Akt V ACo 2/20 przed SA w Katowicach

• Sygn. Akt I ACz 432 / 20 przed SA w Katowicach

• Sygn. Akt XIII GC 461/21 przed SO w Katowicach

• Sygn. Akt I C 795 / 20 przed SO w Katowicach

• Sygn. Akt I Cz 24/21 przed SO w Katowicach

• Sygn. Akt I I Cz 93/20 przed SO w Katowicach

• Sygn. Akt I S 68/21 przed SA w Krakowie

• Sygn. Akt I C 118 / 19 przed SO w Warszawie

• Sygn. Akt VIII S 2 / 21 20 przed Sądem Okręgowym w Bydgoszczy

• Sygn. Akt IX GCo 137/21 przed Sądem Rejonowy dla m.st. Warszaw

• Sygn. Akt VI Cz 91/21 przed Sądem Rejonowy dla Warszawy Śródmieścia

• Sygn. Akt I Cz 92/20 przed Sądem Rejonowym Katowice Zachód

• Sygn. Akt VII SPP/ Wa 81/21 przed WSA w Warszawie

Należy przypomnieć, iż zagadnieniem wykładni art. 49 KPC i skutków wykładni tej normy prawnej, jaką dokonują sądy powszechne, zajął się Trybunał Konstytucyjny, który to postanowieniem z dnia 14 lutego 2019 r. wydanym pod sygn. akt Ts 186 / 17 przyjął do rozpoznania skargę konstytucyjną wskazując, iż norma z art. 49 KPC ma na chronić wizerunek wymiaru sprawiedliwości przed jakąkolwiek uzasadnioną wątpliwością co do jego bezstronności. Koniecznym jest przywołanie dorobku Trybunału Konstytucyjnego zawartego w Wyroku z dnia 24 października 2007 r. w sprawie pod sygn. akt SK 7/06 w którym wskazano iż kształtowanie społecznego przekonania o istnieniu realnego „oddzielenia” trzeciej władzy od egzekutywy (… ). Uznając za naruszające art. 45 ust 1 Konstytucji przepisy normujące kwestie wyłączenia sędziów wskazał Trybunał Konstytucyjny iż Kolejny argument na rzecz stwierdzenia niezgodności zakwestionowanej regulacji z art. 45 ust. 1 Konstytucji, a w szczególności wyrażoną w nim zasadą rozstrzygania spraw przez niezawisły, bezstronny i niezależny sąd, nawiązuje do poglądu wyrażonego w powołanym wcześniej orzeczeniu TK z 9 listopada 1993 r. Pogląd ten związany jest zresztą ze stanowiskiem Europejskiego Trybunału Praw Człowieka, który posługuje się tutaj, mówiąc w uproszczeniu, formułą, zgodnie z którą ważne jest bezstronne i niezawisłe wymierzanie sprawiedliwości, ale ważne jest również, żeby było widać, iż jest ona wymierzana bezstronnie i w sposób niezawisły (wyrok ETPC z 28 czerwca 1984 r. w sprawie Campbell i Fell przeciwko Zjednoczonemu Królestwu, sygn. 7819/77, 7878/77). Chodzi więc o stronę socjologiczno-prawną problemu. Ważny jest w tym kontekście społeczny odbiór pewnych regulacji i zachowań. Sprawiedliwość powinna być wymierzana w sposób, który usuwa potencjalne zastrzeżenia uczestników postępowania co do bezstronności i niezawisłości składu orzekającego, choćby nawet w konkretnym wypadku były one nieuzasadnione, ale sprawiały również dla postronnych wrażenie uzasadnionych lub częściowo uzasadnionych.

Zakwestionowaną regulację należy z tego punktu widzenia ocenić negatywnie. Tworzy ona bowiem pole do różnego rodzaju domysłów i sugestii, które choć nieuzasadnione, mogą spowodować, że zarówno uczestnicy postępowania, jak i przede wszystkim pełnomocnicy procesowi, będący przecież osobami znającymi nie tylko przepisy prawa, ale i praktykę jego stosowania w poszczególnych sądach, utwierdza się w przekonaniu, że orzeczenia wydane przez (lub z udziałem) … nie są w pełni bezstronne i niezawisłe. Jeszcze raz należy podkreślić, że zasada niezawisłości sędziowskiej ma tak istotne znaczenie, że nie można jej ograniczać tylko do strony formalno-dogmatycznej, ale ważną rolę odgrywa tutaj konieczność zapewnienia przekonania o jej przestrzeganiu. Dlatego z ostrożnością należy podchodzić do wszelkich regulacji, które modyfikują standardy niezawisłości, i zwracać uwagę, czy nie prowadzą one do zmian w społecznej ocenie sądu jako instytucji faktycznie niezawisłej. Zakwestionowane regulacje na pewno nie przyczyniają się do wzrostu stopnia przekonania o tym, a nawet rodzą realne niebezpieczeństwo jego obniżenia.

Sąd Najwyższy w Postanowieniu z dniu 9 marca 2017 r. w sprawie pod Sygn. Akt II UO 1/17 wyznaczając do rozpoznania sprawy inny sąd równorzędny, wskazał: Nie ulega natomiast wątpliwości, że celem instytucji wyłączenia Sądu jest zapewnienie sprawowania wymiaru sprawiedliwości w warunkach optymalnych, wyłączających jakiekolwiek wątpliwości co do bezstronności sędziego. Chodzi przy tym o wyeliminowanie nie tylko wątpliwości stron, ale także wątpliwości samego sędziego co do obiektywnego rozstrzygnięcia sprawy (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 3 sierpnia 1973 r., II CZ 135/73, LEX nr 1673137). Znaczącą rolę przy wyłączeniu sędziego odgrywa także aspekt społecznego odbioru. Chodzi w tym przypadku o wyeliminowanie sytuacji, która w społecznym odbiorze mogłaby wywołać wątpliwości co do bezstronności sędziego (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 9 lutego 2011 r., III PZ 11/10, LEX nr 1391280).

Jak wskazał SN w uzasadnieniu w Postanowieniu z dniu 9 marca 2017 r. w sprawie pod Sygn. Akt II UO 1/17 Zgodnie z art. 49 k.p.c., niezależnie od przyczyn wymienionych w art. 48 k.p.c., sąd wyłącza sędziego na jego żądanie lub na wniosek strony, jeżeli istnieje okoliczność tego rodzaju, że mogłaby wywołać uzasadnioną wątpliwość co do bezstronności sędziego w danej sprawie (por. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 29 października 1993 r., I CO 37/93, LEX nr 78451; z dnia 19 listopada 1981 r., IV PZ 63/81, LEX nr 8371 i z dnia 15 stycznia 2008 r., III SO 8/07, niepublikowane). Również w doktrynie uznaje się, że „przyczyną wyłączenia jest sama możliwość powstania wątpliwości, i to zarówno u podmiotów zgłaszających wniosek o wyłączenie oraz innych osób występujących w procesie, jak również u osób spoza procesu. Sąd postanowi zaś o wyłączeniu sędziego, jeżeli stwierdzi możliwość istnienia tych wątpliwości, niezależnie od własnego przekonania o ich zasadności” (por. M. Jędrzejewska [w:] T. Ereciński, J. Gudowski, M. Jędrzejewska, Komentarz do Kodeksu postępowania cywilnego, cz. 1, t. I, Warszawa 2004, s. 159) (...).

W ocenie Sądu Najwyższego, okoliczności szczegółowo przedstawione we wniosku (...) mogą, z kolei, wywoływać subiektywne wątpliwości nie tylko uczestników procesu, ale też opinii publicznej, co do bezstronności pozostałych sędziów tego Sądu przy rozpoznawaniu sprawy (…). Nie ulega natomiast wątpliwości, że celem instytucji wyłączenia sędziego jest zapewnienie sprawowania wymiaru sprawiedliwości w warunkach optymalnych, wyłączających jakiekolwiek wątpliwości co do bezstronności sędziego. Chodzi przy tym o wyeliminowanie nie tylko wątpliwości stron, ale także wątpliwości samego sędziego co do obiektywnego rozstrzygnięcia sprawy (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 3 sierpnia 1973 r., II CZ 135/73, LEX nr 1673137). Znaczącą rolę przy wyłączeniu sędziego odgrywa także aspekt społecznego odbioru. Chodzi w tym przypadku o wyeliminowanie sytuacji, która w społecznym odbiorze mogłaby wywołać wątpliwości co do bezstronności sędziego (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 9 lutego 2011 r., III PZ 11/10, LEX nr 1391280). (…) Z tych względów Sąd Najwyższy uznał, że zachodzą podstawy do uwzględnienia wniosku (…) w całości (to jest w stosunku do wszystkich wymienionych z imienia i nazwiska sędziów), zgodnie z art. 49 k.p.c. w związku z art. 52 § 1 k.p.c.

Reasumując, nominaci politycznej KRS nie są sędziami w rozumieniu prawa, a ich powołanie na urząd sędziego jest bezskuteczne. Co istotne, osoby orzekające o wyborze w 2020 r. Andrzeja Dudy na Prezydenta RP zostały powołane na wniosek Krajowej Rady Sądownictwa ukształtowanej w trybie określonym przepisami ustawy z dnia 8 grudnia 2017 r. o zmianie ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa oraz niektórych innych ustaw. Z definicji uniemożliwia to uznanie, że skład wyznaczony do rozpoznania sprawy dotyczącej wyboru w 2020 r. Andrzeja Dudy na Prezydenta RP jest prawidłowy i zgodny z prawem. Osoba nie mająca statusu prawidłowo powołanego sędziego po prostu nie ma prawa orzekać. Stanowisko takie jest zgodne z postanowieniem Sądu Najwyższego z dnia 29 września 2021 r. sygn. akt V KZ 47/21 oraz z postanowieniem z dnia 16 września 2021 r. sygn akt I KZ 29/21, w którym wskazał iż (...) treść (...) wyroku ETPC w sprawie Reczkowicz i zawarta tam przekonywująca argumentacja w sposób jednoznaczny dowodzi, iż z uwagi na udział w procesie powoływania w Polsce sędziów takiego organu, jakim jest Krajowej Rady Sądownictwa, w składzie ukształtowanym nowelą z 2017 r. (w efekcie czego organ ten nie jest niezależny od władzy wykonawczej i ustawodawczej) – osoba powołana na urząd sędziego orzekając w określonej sprawie nie stanowi niezależnego i bezstronnego sądu ustanowionego ustawą w rozumieniu art. 6 ust. 1 EKPC (pkt 284). Wprawdzie in concreto w wyroku tym badano sprawę powołań do Izby Dyscyplinarnej Sądu Najwyższego i stwierdzono, że nie jest to sąd ustanowiony ustawą w rozumieniu art. 6 ust. 1 EKPC, ale – jak już podkreślono – istotą oczywistego naruszenia prawa było rekomendowanie osób na stanowiska sędziów przez KRS, którego kształt ustanowiony został nowelą z dnia 8 grudnia 2017 r.

Podnieść także należy, co jest nie bez znaczenia dla niniejszych rozważań, iż Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu odwołań od uchwały Krajowej Rady Sądownictwa z dnia 28 sierpnia 2018 r. nr 330/2018 w przedmiocie przedstawienia (nieprzedstawienia) wniosków o powołanie do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego (sygn. akt II GOK 2/18, II GOK 3/18 oraz II GOK 5/18), a także uchwały Krajowej Rady Sądownictwa z dnia 24 sierpnia 2018 r. nr 318/2018 w przedmiocie przedstawienia (nieprzedstawienia) wniosków o powołanie do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego (sygn. akt II GOK 6/18 i II GOK 7/17) wyrokami z dnia 6 maja 2021 r. uchylił zaskarżone uchwały. W okolicznościach sprawy oznacza to iż w/w osoby nie zostały skutecznie powołane na stanowisko Sędziego. Wydane ewentualnie przez w/w orzeczenia z mocy prawa są nieważne jako wydane przez osobę nieuprawnioną. Uchylono bowiem uchwałę KRS stanowiącą podstawę nominacji na urząd sędziego w/w osób. W konsekwencji prowadzi to do konieczności uznania iż „postanowienia” SN z dnia 3 sierpnia r. wydane w składzie z udziałem osoby nie mającej statusu sędziego Sadu Najwyższego nie jest orzeczeniem w rozumieniu przepisów prawa i nie rodzi to żadnych skutków prawnych - albowiem jak wskazał SA w Warszawie w postanowieniu z 24 lutego 2021 r. sygn. akt II AKz 1394/20 Sam fakt wydania dokumentu, który nie stanowi orzeczenia sądu przez organ niebędący sądem jest wystarczający do uznania tego dokumentu za nieistniejący w porządku prawnym.

Nadmienić należy iż Sąd Najwyższy postanowieniem z dnia 29 lipca 2021 r. Sygn. Akt I NSP 93/21 wyłączył od rozpoznania sprawy osobę powołaną na urząd sędziego Sądu Najwyższego na wniosek Krajowej Rady Sądownictwa ukształtowanej w trybie określonym przepisami ustawy z dnia 8 grudnia 2017 r. o zmianie ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r., poz. 3). Podobnie uczynił SA w Katowicach w sprawach Sygn. Akt I ACa 441/18, V S 30/21, V S 56/21, V S 73/221, V S 77/21, I S 132/21 w których wyłączył od rozpoznania sprawy nominata nowej, politycznej KRS.

Biorąc pod uwagę fakt, iż osoby mianowane na sędziów na wniosek neo-KRS nie są sędziami w rozumieniu powszechnie obowiązującego w Polsce prawa, zasadne jest domaganie się wyłączenia ich od orzekania w rozstrzyganych sprawach.

Sąd Okręgowy w Katowicach postanowieniem z dnia 18 czerwca 2021 r. Sygn. Akt IV S 129/20 na skutek wniosku o wyłączenie nominata nowej KRS postanowił zawiesić postępowanie w przedmiocie wniosku o wyłączenie do czasu zakończenia postepowania toczącego się przed Trybunałem Sprawiedliwości EU pod Sygn. Akt C-181/21 w przedmiocie pytań prejudycjalnych z dnia 18 marca 2021 r. przedstawionych przez SO w Katowicach w sprawie pod Sygn. Akt IV Cz 451/20. Podobnie uczyniono w sprawie przed tym Sadem pod Sygn. Akt IV S 151/21 oraz IV S 189/21. Sąd ten dokonał także wyłączenie nominata nowej KRS od orzekania w sprawie z udziałem strony w Postanowieniu z dnia 19 lipca 2021 Sygn. Akt XIX Ga 1374/20, XIX Ga 435/18, XIX Ga 1020/20 , XIX Gz 700/20 , XIX Gz 401/21. Natomiast Sąd Rejonowy Poznań Stare Miasto na skutek identycznego wniosku o wyłączenie nominatów politycznej KRS od orzekania w sprawie w dniu 23 lipca 2021 r. postanowieniem wydanym pod Sygn. Akt X GC 5837/19 przedstawił pytania prejudycjalne skierowane do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w których podniósł czy dopuszczalne jest rozpoznanie wniosku o wyłączenie nominata politycznej KRS bezpośrednio przez Sąd procedujący w sprawie z pominięciem przepisów prawa krajowego oraz orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego i Izby Spraw Publicznych SN w związku z Art. 19 ust. 1 TUE oraz Art. 47 KPP. Na czas udzielenia odpowiedzi Sąd Rejonowy Poznań Stare Miasto zawiesił postepowanie.

Mając powyższe na względzie zachodzi konieczność uznania, iż wybór Andrzeja Dudy na Prezydent RP nie został potwierdzony zgodnie z obowiązującym prawem, a wiec on nie piastuje funkcji Prezydenta RP. W okolicznościach niniejszej sprawy oznacza to, iż nie stanowi elementu porządku prawnego państwa ustawa podpisana przez Andrzeja Dudę po wygaśnięciu jego pierwszej kadencji jako Prezydenta RP.

Wszelkie ustawy podpisane przez Andrzeja Dudę po jego pierwszej kadencji prezydenckiej nie mają statusu obowiązujących aktów prawnych. Konsekwentnie, wszelkie orzeczenia sądowe lub organów administracyjnych wydane w oparciu o nie mają charakter orzeczeń lub decyzji wydanych w oparciu o nieobowiązujący akt prawny.

Poniżej zamieszczam listę osób nominowanych przez „nową” KRS do sądów w RP - stan na dzień 18 marca 2021 r. - po to, aby Czytelnik wiedział, które osoby należy wyłączyć od orzekania w przypadku rozpatrywania przez nie spraw sądowych:

• Sąd Najwyższy : Małgorzata Bednarek, Leszek Bielecki, Jacek Błaszczyk, Antoni Bojańczyk, Leszek Bosek, Dariusz Czajkowski, Paweł Czubik, Tomasz Demendecki, Marek Dobrowolski, Jarosław Duś, Jacek Grela, Beata Janiszewska, Marcin Krajewski, Paweł Księżak, Joanna Lemańska, Marcin Łochowski, Mariusz Łodko, Jan Majchrowski, Małgorzata Manowska, Joanna Misztal-Konecka, Marek Motuk, Oktawian Nawrot, Janusz Niczyporuk, Piotr Niedzielak, Tomasz Przesławski, Adam Redzik, Adam Roch, Mirosław Sadowski, Marek Siwek, Jarosław Sobutka, Ewa Stefańska, Aleksander Stępkowski, Wojciech Sych, Tomasz Szanciło, Maria Szczepaniec, Adam Tomczyński, Małgorzata Wąsek – Wiaderek, Krzysztof Wiak, Jacek Widło, Paweł Wiliński, Ryszard Witkowski, Jacek Wygoda, Konrad Wytrykowski, Kamil Zaradkiewicz, Igor Zgoliński, Paweł Zubert, Grzegorz Żmij

• NSA: Paweł BORSZOWSKI, Anna DALKOWSKA, Dominik GAJEWSKI, Małgorzata GRZELAK, Elżbieta KOWALIK-GRZANKA, Mariola KOWALSKA, Zbigniew ŁOBODA, Rafał STASIKOWSKI, Przemysław SZUSTAKIEWICZ, Mirosław WINCENCIAK, Teresa ZYGLEWSKA

• WSA Białystok: Marcin KOJŁO, Barbara ROMANCZUK, Justyna SIEMIENIAKO

• WSA Bydgoszcz: Tomasz WÓJCIK

• WSA Gdańsk: Magdalena DOBEK-RAK, Diana TRZCIŃSKA

• WSA Gliwice: Tomasz DZIUK, Monika KRYWOW, Piotr PYSZNY, Katarzyna STUŁA-MARCELA WSA Gorzów Wielkopolski: Damian BRONOWICKI

• WSA Kielce: Agnieszka BANACH

• WSA Kraków: Joanna CZŁOWIEKOWSKA, Marta KISIELOWSKA WSA Lublin: Agnieszka KOSOWSKA, Marcin MAŁEK, Jerzy PARCHOMIUK, Anna STRZELEC WSA Łodż: Robert ADAMCZEWSKI, Anna DĘBOWSKA, Tomasz PORCZYŃSKI, Grzegorz POTIOPA

• WSA Opole: Krzysztof SOBIERALSKI

• WSA Opole: Anna KOMOROWSKA-KACZKOWSKA

• WSA Poznań: Maria GRZYMISŁAWSKA-CYBULSKA, Jan SZUMA

• WSA Rzeszów: Jacek BORATYN, Karina GNIEWEK-BEREZOWSKA, Maria MIKOLIK

• WSA Warszawa: Grzegorz ANTAS, Konrad AROMIŃSKI, Dariusz CZARKOWSKI, Paweł DAŃCZAK, Tomasz GRZYBOWSKI, Jacek KAUTE, Karolina KISIELEWICZ, Arkadiusz KOZIARSKI, Joanna KRUSZEWSKA-GROŃSKA, Konrad ŁUKASZEWICZ, Aleksandra MŁYŃSKA, Mirosław MONTOWSKI, Dorota PAWŁOWSKA, Michał PODSIADŁO, Wojciech ROWIŃSKI, Monika SAWA, Anna SIDOROWSKA-CIESIELSKA, Andrzej SIWEK, Iwona ŚCIESZKA, Łukasz TROCHYM, Joanna WEGNER

• SA Białystok: Krzysztof ADAMIAK, Sławomir WOŁOSIK, Grażyna WOŁOSOWICZ SA Białystok: Grzegorz SKRODZKI

• SA Gdańsk: Piotr Daniszewski, Leszek Jantonowski, Karolina KONDRACKA, Dorota MAJERSKA-JANOWSKA, Leszek MERING, Elżbieta MILEWSKA-CZAJA, Wiesław ŁUKASZEWSKI, Rafał RYŚ, Rafał TERLECKI, Marta URBAŃSKA, Agnieszka WITCZAK-SŁOCZYŃSKA

• SA Katowice: Małgorzata ANDRZEJEWSKA, Dariusz Chrapoński, Marcin CIEPIELA, Karina MAKSYM, Grzegorz MISINA, Lucyna MORYS-MAGIERA, Wojciech PALUCH, Beata TORBUS, Andrzej ZIĘBIŃSKI, Katarzyna ŻYMEŁKA

• SA Kraków: Katarzyna WYSOKIŃSKA-WALENCIAK

• SA Lublin: Jacek CHACIŃSKI, Piotr CZERSKI, Adam Czerwiński, Jerzy DANILUK, Dorota JANICKA, Agnieszka JURKOWSKA-CHOCYK, Tomasz LEBOWA, Agnieszka PAWŁOWSKA, Jerzy SIEKLUCKI, Mariusz TCHÓRZEWSKI

• SA Łódź: Karol KOTYŃSKI, Marek KRUSZEWSKI, Monika MICHALSKA-MARCINIAK, Leszek STEĆ, Marek SURMACZ, Jacek ŚWIERCZYŃSKI, Paweł URBANIAK

• SA Poznań: Małgorzata GOLDBECK-MALESIŃSKA, Przemysław HORAK, Maciej ROZPĘDOWSKI, Roman WALEWSKI

• SA Poznań: Mieczysław OLIWA, Renata POHL

• SA Rzeszów: Zygmunt DUDZIŃSKI, Barbara FRANKOWSKA, Katarzyna KACZMARCZYK-KŁAK, Józef PAWŁOWSKI, Agnieszka STANISZEWSKA-PERENC, Grzegorz ZARZYCKI

• SA Szczecin: Zbigniew CIECHANOWICZ, Gabriela HORODNICKA-STELMASZCZUK, Leon MIROSZEWSKI, Tomasz SOBIERAJ

• SA Warszawa: Zuzanna ADAMCZYK, Katarzyna CAPAŁOWSKA, Urszula DĄBROWSKA, Marcin GRACZYK, Przemysław FILIPKOWSKI, Paweł IWANIUK, Anna KALBARCZYK, Marcin KOŁAKOWSKI, Małgorzata MĄCZKOWSKA, Joanna MROZEK, Dagmara OLCZAK-DĄBROWSKA, Joanna PIWOWARUN-KOŁAKOWSKA, Dorota RADLIŃSKA, Przemysław RADZIK, Piotr SCHAB, Anna SZANCIŁO, Dorota SZAREK, Adrianna SZEWCZYK-KUBAT, Izabela SZUMNIAK, Marzena WASILEWSKA, Elżbieta WIATRZYK-WOJCIECHOWSKA

• SA Wrocław: Izabela GŁOWACKA-DAMASZKO, Janusz GODZWON, Agata REGULSKA, Maciej SKÓRNIAK, Małgorzata SŁAWIŃSKA, Agnieszka TERPIŁOWSKA, Artur TOMANEK, Robert ZDYCH

• SO Białystok: Beata GNATOWSKA, Piotr KOZŁOWSKI

• SO Białystok: Paweł DZIENIS, Jolanta KORWIN-PIOTROWSKA, Irena OPOLSKA

• SO Bielsko-Biała: Mariusz GRĄŻAWSKI, Beata HAJDUGA, Paweł KUDELSKI, Wojciech SALAMON

• SO Bydgoszcz: Jarosław CAŁBECKI, Sylwia DURCZAK-ŻOCHOWSKA, Agnieszka DUTKIEWICZ, Anna DZIERGAWKA, Małgorzata GRZELSKA, Eliza GRZYBOWSKA, Magdalena KRUCZKOWSKA-BALCERZAK, Ewa SPYCHAŁA, Sylwia SUSKA-OBIDOWSKA, Anna TROCHANOWSKA-WOJTYCKA, Marcin WINCZEWSKI, Jacek WOJTYCKI, Joanna WOŁOSZYK

• SO Częstochowa: Mariola BASIŃSKA, Ilona BRZÓZKA, Karol GONDRO, Tomasz KITA, Aleksandra KORUSIEWICZ, Iwona ŁYSZCZARZ-WITECKA, Monika MACIĄŻEK, Paweł PTAK, Ewa RETERSKA, Barbara SOBOCIŃSKA

• SO Elbląg: Maria CZAPIEWSKA, Krzysztof KORZENIEWSKI, Michał LASOTA, Tomasz WEIERT

• SO Gdańsk: Małgorzata BEDNARSKA, Krzysztof BRACISZEWICZ, Wiesława BREZA-KŁOS, Dorota CHYBICKA, Marcin CICHOSZ, Tatiana CZAJKOWSKA, Magdalena CZAPLIŃSKA, Ewa DAWIDOWSKA-MYSZKA, Magdalena FORTUNA, Marzena GANCARZ, Adrianna GOŁUŃSKA-ŁUPINA, Izabela GÓRNIKIEWICZ-WRÓBEL, Beata GRYGIEL-STELINA, Ewa GRZENKOWSKA, Maria HARTUNA, Michał JANK, Agnieszka KOKOSZCZYŃSKA, Magdalena LEMAŃCZYK-LIS, Małgorzata LEŚNIEWICZ, Paula MARKIEWICZ, Agnieszka OCZKOWSKA-KOCHAŃSKA, Mariusz ORLIKOWSKI, Jarosław OLSZEWSKI, Jolanta PIĄTEK, Agnieszka PIOTROWSKA, Justyna SKÓRZEWSKA, Adam SKÓRZEWSKI, Filip SPOREK, Zofia SZLENDAK-KARWOWSKA, Agnieszka TUROWSKA, Monika WASILEWSKA, Magdalena WCISŁO-SZCZYGIEŁ, Angelika WILLMA, Wojciech WŁOSIŃSKI, Joanna WOJNICKA-BLICHARZ, Andrzej WOJTASZKO, Łukasz ZIOŁA, Izabela ŻUREK

• SO Gliwice: Anna CAPIK-PATER, Sławomir ŁABUZ, Maryla MAJEWSKA-LEWANDOWSKA, Agata PĘDRACKA, Katarzyna SZTYMELSKA, Ireneusz WILICZKIEWICZ, Jolanta ŻAK, Agata ŻURADZKA-STUGLIK

• SO Gorzów Wielkopolski: Joachim WIELICZUK, Kinga WOCHNA

• SO Jelenia Góra: Beata CHOJNACKA-KUCHARSKA, Edyta GAJEWSKA, Zbigniew KLIN, Maria MIGOŃ-KARWOWSKA, Bożena ROMAN, Paweł WYRZYKOWSKI SO Kalisz: Bogumiła BILEWICZ, Edyta JANISZEWSKA, Ireneusz KAWĘCKI, Arleta KONIECZNA, Elżbieta KWAŚNIEWSKA, Katarzyna MACIASZEK, Patryk PIETRZAK, Katarzyna PORADA-ŁASKA, Marek URBANIAK, Katarzyna WIATRAK

• SO Katowice: Katarzyna BIEŃ-CZECH, Jolanta BRZĘK, Joanna BYSIAK, Anetta HACZYK, Ewa DYJA, Grzegorz JAMRÓZ, Katarzyna JANIK, Renata KALINOWSKA, Katarzyna KLAJA, Katarzyna KOKOSZA-WĄSIK, Monika KRYSIEWICZ-MIGOŃ, Piotr KULA, Joanna KUREK-PACHLA, Aleksandra KURZEJA, Aleksandra KYZIOŁ, Anna LOSOŃ-MANOWSKA, Agnieszka LUBARTOWICZ, Beata ŁABNO, Anetta MALMUK-CIEPLAK, Iwona NOSIŃSKA, Patryk PONIATOWSKI, Marcin POPIOŁEK, Patrycja POTEJKO, Dominika RYBCZYŃSKA-SIDEŁKO, Agnieszka SIEMIŃSKA-SIELSKA, Monika SOBAS, Izabela SZOPIŃSKA, Agata WITKOWSKA, Aneta WOLSKA, Agnieszka ZACHARIASZ-KAWALER, Katarzyna ZADORA, Jolanta ZIEMBA-KULAK

• SO Kielce: Joanna BYSIAK, Michał DERELA, Robert DRÓŻDŻ, Kinga KOSIARZ-MICHALSKA, Beata KUPIEC, Barbara SEWERYN-GĄSKA, Łukasz STENCEL, Paweł STĘPIEŃ, Małgorzata STRĄCZYŃSKA, Marcin SUMIŃSKI, Monika WRONA-ZAWADA, Anna WYDRZYŃSKA

• SO Konin: Kinga ŚLIWIŃSKA-BUŚKIEWICZ

• SO Koszalin: Agnieszka AUGUSTYNOWICZ, Piotr BOGUSZEWSKI, Justyna CELIŃSKA, Magdalena MATWIEJ, Ewa NIEMCZYK, Małgorzata PRZYKUCKA, Izabela SOBOLEWSKA

• SO Kraków: Iwona BUJAK, Krystyna DARMOŃ, Zygmunt DROŻDŻEJKO, Piotr KOWALSKI, Marzena LEWICKA, Dagmara PAWEŁCZYK-WOICKA, Izabella PĘKALA, Małgorzata Siwek, Małgorzata ŚWIĘCH

• SO Krosno: Grzegorz FURMANKIEWICZ, Anna HEJNAR-ZAWISZA, Janusz KMIECIK, Monika KORDYŚ, Tamara PIECHNIK

• SO Legnica: Agnieszka BOJANOWSKA, Witold CIEŚLIK, Marek GRAMIAK, Agnieszka JAKUBISZYN-TURKIEWICZ, Agata KAWA-JERKA, Sylwia KOLASA-BARCZYŃSKA, Magdalena KRAJEWSKA, Piotr KRAWCZUK, Katarzyna POZLEWICZ-SZYMAŃSKA, Grzegorz PYZIŃSKI, Joanna TABOR-WYTRYKOWSKA

• SO Lublin: Edyta BIRUT, Jarosław BŁAZIAK, Paweł BUCOŃ, Oliwia CARUK-NIEWĘGŁOWSKA, Beata FIGASZEWSKA, Aneta GAJEWSKA, Anna GRODZICKA, Bartosz KAMIENIAK, Andrzej ŁOPUSZYŃSKI, Grażyna MADEJ, Katarzyna MAKARZEC, Barbara MARKOWSKA, Dorota MAZUREK, Aneta MICHAŁEK, Magdalena NYCZ-ŁUCJAN, Katarzyna RACIBORSKA, Wiesława STELMASZCZUK-TARACHA, Aneta ŚWIDZIŃSKA-KOZIEŁ, Edyta TELENGA, Piotr TELUSIEWICZ, Robert WASIEWICZ, Monika WYSMULSKA, Marek ZUGAJ, Danuta ŻUŁAWSKA, Mariusz ŻUŁAWSKI

• SO Łomża: Tomasz MAKARUK, Cezary WALDZIŃSKI

• SO Łódź: Łukasz BORKOWSKI, Tomasz CHODKIEWICZ, Dominika CHRUŚCIELEWSKA, Eryk DĄBROWSKI, Anna DHAHIR-SWAIDAN, Kinga GRZEGORCZYK, Paweł HAJDYS, Iwona KONOPKA, Dagmara KOWALCZYK-WRZODAK, Damian KRAKOWIAK, Witold ŁAWNICKI, Wiktor MATYSIAK, Ewa MICHNIEWICZ-BRODA, Marek PIETRUSZKA, Anna PRZYBYLSKA, Aleksandra SMOŁKOWICZ, Monika SMUSZ-KULESZA, Dariusz STĘPIŃSKI, Dorota ZNYK

• SO Nowy Sącz: Piotr BORKOWSKI, Rafał OBRZUD, Anna SERWIN-BAJAN, Dominik SKOCZEŃ, Renata WAJDA

• SO Olsztyn: Marta BANAŚ-GRABEK, Zbigniew CHMIELEWSKI, Aneta DAWIDZIUK, Bartłomiej GADECKI, Adam JAROCZYŃSKI, Tomasz KOSAKOWSKI, Iwona NOWAK, Arkadiusz ZIARKO

• SO Opole: Hubert FRANKOWSKI, Tomasz HUMINIAK, Małgorzata KALEMBA, Małgorzata MARCINIAK, Jan PAPKA, Rafał RATAJCZAK, Jarosław SZEJNER, Piotr SOBKÓW, Adam SZOKALSKI, Krzysztof TURCZYŃSKI, Katarzyna WIATRAK, Tomasz WIERZCHOWIEC

• SO Ostrołęka: Marek CECHOWSKI, Ewa WILIŃSKA

• SO Poznań: Ewa MARKOWICZ, Adrianna TOMCZAK-WIŚNIEWSKA, Renata ŻUROWSKA

• SO Przemyśl: Mariusz FOŁTA

• SO Radom: Ewa ADAMOWICZ, Anna BARWICKA-ZAJĄC, Marta ŁOBODZIŃSKA, Paweł OZIĘBŁO, Rafał SOCHA

• SO Piotrków Trybunalski: Anna GĄSIOR-MAJCHROWSKA, Robert SOBCZAK

• SO Płock: Aleksandra BARTOSIAK, Beata MIECZNIKOWSKA, Żaneta PRZEMYŁSKA-RYBARCZYK, Arkadiusz SEMENIUK, Iwona SYROKA-ZAREMBA, Andrzej SZYMAŃSKI

• SO Poznań: Edyta TOPOLEWSKA, Agnieszka WODZYŃSKA-RADOMSKA

• SO Przemyśl: Bogdan KUSZ, Łukasz RODATUS, Grzegorz SZYNAL, Andrzej WACHOWSKI

• SO Radom: Bartłomiej DROTKIEWICZ

• SO Rzeszów: Bartłomiej FIEJDASZ, Brygida GRADKOWSKA-FERENC, Piotr OSOWY, Grzegorz PLIŚ, Marek RAJCHERT, Wioletta ZAWORA, Marcin ZIMAK, Andrzej SZYDŁO

• SO Siedlce: Joanna FURMANEK-ŚNITKO, Agnieszka KARŁOWICZ, Marek KORCZYŃSKI, Małgorzata MAKARSKA, Elżbieta NOWACKA, Pojciech MICHALAK, Michał PRZEWORSKI

• SO Sieradz: Robert PABIN, Aneta ŚWINIARSKA

• SO Słupsk: Hanna KAFLAK-JANUSZKO, Dariusz LESZKIEWICZ , Andrzej MICHAŁOWICZ

• SO Suwałki: Piotr SZYDŁOWSKI

• SO Świdnica: Paweł BANACH, Kamila BORSZOWSKA-MOSZOWSKA, Marcin DRABIK, Donata NOWOCIEŃ-PLUTA, Monika PIECZARA, Arkadiusz RODZIEWICZ, Maja SAWICZ, Piotr SZYNKURA

• SO Suwałki: Agnieszka KLUCZYŃSKA

• SO Szczecin: Tomasz BANAŚ, Anna BILIŃSKA-CZYŻYK, Ewa BORUCKA, Tomasz CEGŁOWSKI, Katarzyna CHMIELEWSKA, Mariusz JASION, Marzanna KUCHARCZYK, Przemysław LASKA, Rafał LILA, Jarosław ŁAZARSKI, Ziemowit PARZYCHOWSKI, Szymon PILITOWSKI, Monika RABIEGA, Tomasz RADKIEWICZ, Anna RUSZKOWSKA, Małgorzata SZACOŃ, Piotr SZAREK, Jakub WILIŃSKI, Anna WINNICKA-KALISZEWSKA, Aleksandra WÓJCIK-WOJNOWSKA

• SO Tarnobrzeg: Karolina BARAŃSKA, Arkadiusz HRYNISZYN, Grzegorz WOLAK

• SO Tarnów: Jaromierz SOBUSIAK, Zbigniew ZABAWA

• SO Toruń: Hanna KONRAD, Urszula MARTENKA, Justyna PIŚ-BARGANOWSKA, Maciej PLASKACZ, Maja ZIELIŃSKA, Jakub LITOWSKI, Olgierd ZIELIŃSKI

• SO Warszawa: Beata ADAMCZYK-ŁABUDA, Dorota BASSA, Tadeusz BULANDA, Michał CHOJNACKI, Patrycja CZYŻEWSKA, Katarzyna DAWID-BIRSKA, Joanna DĘBKOWSKA-MATWIJÓW, Ewa DMITRUK, Renata DROZD-SWEKLEJ, Agnieszka GOŁASZEWSKA, Joanna GORDON-GUTKOWSKA, Stanisław GRADUS-WOJCIECHOWSKI, Wioletta IWAŃCZUK, Michał JAKUBOWSKI, Joanna KARCZEWSKA, Piotr KIEŁKIEWICZ, Łukasz KLUSKA, Miłosz KONIECZNY, Krzysztof KOPCIEWSKI, Anna KRAWCZYK, Paweł KREKORA, Arkadiusz KUCHARSKI, Andrzej LIPIŃSKI, Iwona LIZAKOWSKA-BYTOF, Sebastian ŁADOŚ, Katarzyna MAŁYSA, Małgorzata MĘCZKOWSKA, Konrad MIELCAREK, Tomasz NIEWIADOMSKI, Anna OGIŃSKA-ŁĄGIEWKA, Łukasz OLEKSIUK, Joanna OLIWA, Sylwia PASCHKE, Joanna PĄSIK, Daria POPŁONYK, Anna PRZESMYCKA, Barbara PYZ-KĘDZIERSKA, Radosław RUDNICKI, Aleksandra RUTKOWSKA, Rafał SCHMIDT, Agnieszka SIDOR-LESZCZYŃSKA, Sylwia SIERPIŃSKA, Kamila SPALIŃSKA, Agnieszka STACHNIAK-ROGALSKA, Jolanta STASIŃSKA, Paweł STOSIO, Iwona STRĄCZYŃSKA, Katarzyna SZANIAWSKA-STEJBLIS, Joanna SZEKOWSKA-KRYM, Iwona SZYMAŃSKA, Wiesława ŚMICH, Krzysztof TARAPATA, Andrzej VERTUN, Ewa WIŚNIEWSKA-WIECHA, Agnieszka WLEKŁY-PIETRZAK, Robert WYSOK, Anna ZALEWSKA, Stanisław ZDUN, Aleksandra ZIÓŁKOWSKA-MAJKOWSKA

• SO Warszawa Praga: Agnieszka BRYGIDYR-DOROSZ, Michał BUKIEWICZ, Justyna DOŁHY, Rafał JASIŃSKI, Karol KOPCEWICZ, Sebastian KRAWCZYK, Emil LEWANDOWSKI, Michał MARCYSIAK, Mariusz METERA, Piotr MROCZEK, Katarzyna NASZCZYŃSKA, Anna NISIOBĘDZKA, Iwona PODSIADŁA SO Włocławek: Tatiana Łucja CZAJKOWSKA, Ewa FELIŃCZAK, Dariusz Eugeniusz KUDELSKI, Dobromira MYSZAKOWSKA, Bartosz SITKIEWICZ

• SO Wrocław: Ziemowit BARAŃSKI, Katarzyna CZAJKA, Martyna DANIŁOWICZ, Łukasz FRANCKIEWICZ, Alina GAŁĘZOWSKA, Anna GARNCARZ, Paulina KIRCZUK-ANTOŃCZAK, Małgorzata KONTRYM, Krzysztof KORZENIEWSKI, Karolina KOSIKOWSKA-KOSMALA, Michał KUPIEC, Andrzej LEWANDOWSKI, Jolanta MALIK, Agnieszka MARCHWICKA, Andrzej MICHÓR, Iwona MIELA, Marcin MYCZKOWSKI, Paweł POMIANOWSKI, Małgorzata SEWERA, Paweł SIWEK, Małgorzata SIWEK, Dorota SKRZYPCZAK-WOŹNY, Magdalena SKUZA, Magdalena SOBCZAK-CHRZANOWSKA, Marcin SOJA, Łukasz SOLECKI, Anna STAWIKOWSKA, Anna STRZEBINCZYK-STEMBALSKA, Barbara SUDNIK-HRYNIEWICZ, Marcin SZAJNER, Izabela WAWRZYNÓW, Dorota WIELGUS, Elżbieta WYLEGALSKA, Iwona WYSOCKA

• SO Zamość: Lidia BIZIOR, Marzena CHMIEL, Justyna RZEPA, Paweł TOBAŁA, Paweł ZWOLAK

• SO Zielona Góra: Tomasz BISKUP, Mirosław IWANOWSKI, Małgorzata KULIK, Izabela ŚWIETLICKA

• SR Bartoszyce: Tomasz IDZIKOWSKI, Mirosław SKOWYRA

• SR Biała Podlaska: Iwona DRABKO, Grzegorz SZCZYGIELSKI

• SR Bielsko Biała: Karol SALA

• SR Bochnia: Agnieszka Wróbel

• SR Bolesławiec: Monika Duda, Katarzyna UBERMANOWICZ, Agnieszka WAWRZYNIAK

• SR Bolesławiec: Tomasz PULKA

• SR Braniewo: Anna KWOCZEK-WADECKA

• SR Busko Zdrój: Anna Dziewięcka

• SR Bydgoszcz: Marcin KAWECKI, Sonia Siuchnińska-Gumańska

• SR Bytom: Jarosław Kolenda

• SR Bytów: Emilia PUZDROWSKA

• SR Chełm: Arkadiusz ZAWIŚLAK

• SR Chodzież: Katarzyna ORZEŁ

• SR Chełmno: Joanna CZERWIŃSKA

• SR Choszczno: Agata PILCH-WOJCIESZEK, Agnieszka PISAREK, Sylwia ZACZKIEWICZ

• SR Częstochowa: Karolina PALUTEK, Łukasz ROSZKOWSKI

• SR Dąbrowa Górnicza: Mateusz Cieślicki, Monika DEOROWICZ, Agata Girek

• SR Dębica: Maciej SZCZUPAK

• SR Drawsko Pomorskie: Anna CZERWIŃSKA-SZKUDLAREK

• SR Działdowo: Marcin CZAPSKI

• SR Dzierżoniów: Katarzyna WYSOCKA-DADAS

• SR Gdańsk Południe: Magdalena Adamowicz, Nina Binczak, Anna DUBOWSKA-KUŹNIA

• SR Gdańsk Północ: Przemysław Makuła, Marcin Miś

• SR Gdynia: Krystian Brzeziński

• SR Gliwice: Tomasz Barczyk, Artur JASIŃSKI, Magdalena Michalska-Kania

• SR Głogów: Anna KRAKOWCZYK, Monika ŁABĘDŹ, Iwona SZMYDKA

• SR Gniezno: Anna MICHAŁOWSKA

• SR Gorlice: Beata PRZERWANEK

• SR Gostynin: Małgorzata KRÓLEWSKA-WOŹNIAK

• SR Grajewo: Joanna BUTKIEWICZ-PASIŃSKA, Dorota ŚLEDZIEWSKA

• SR Grodzisk Mazowiecki: Maciej Ostrihansky

• SR Grójec: Agnieszka CHODYRA, Magdalena GRZYWACZEWSKA, Magdalena SACHANOWICZ-DUSIŃSKA

• SR Grudziądz: Dominik BEDNARSKI, Małgorzata PIOTROWSKA

• SR Hrubieszów: Barbara LACHOWSKA, Renata SZPINDA

• SR Iława: Sylwester SKOWYRA

• SR Inowrocław: Kinga BADOWSKA-ZYGMUNTOWICZ, Teresa CHRISTOVA

• SR Jarocin: Dominika WOJCIECHOWSKA

• SR Jarosław: Agata SZYKOWNY-POLIŚKIEWICZ

• SR Jastrzębie Zdrój: Łukasz GARBULIŃSKI, Tomasz ŁATANIK, Joanna SCHREIBER

• SR Jelenia Góra: Katarzyna GÓRECKA

• SR Kalisz: Beata KORNACKA

• SR Kalisz: Agnieszka KOWALSKA, Renata PIETRAS-PASZKOWSKA

• SR Kamienna Góra: Aleksandra KRAJEWSKA

• SR Kartuzy: Anna RODAK

• SR Katowice Wschód: Tomasz KACZMARSKI, Renata PAWLIK, Karolina WIECZOREK-DYDUCH, Andrzej WÓJCIKIEWICZ

• SR Katowice Zachód: Michalina Skrzypek-Siudyka

• SR Kętrzyn: Beata BIHUŃ, Hubert WNOROWSKI

• SR Kielce: Wioletta BARAN

• SR Koło: Anna KALISZ, Agnieszka SKIERA-BILSKA

• SR Konin: Karol CHAPIŃSKI, Grażyna RATAJCZYK

• SR Kozienice: Ewa SKASS

• SR dla Krakowa Krowodrzy: Anna Kogut, Daria TRĘTKO, Marta Zabrzeńska-Kostorz SR dla Krakowa Śródmieściu: Marta Orwat, Anna Więcek

• SR dla Krakowa Podgórza: Michał PUZA, Marta Wesołowska-Szydłowska, Żaneta Zaśko

• SR Krasnystaw: Renata ZIELIŃSKA

• SR Krosno Odrzańskie: Piotr DĘBICKI, Danuta GRZELAK

• SR Krotoszyn: Michał ULKA

• SR Legionowo: Anna JASIŃSKA

• SR Leszno: Agnieszka JASIŃSKA, Anna KONYSZ, Małgorzata KRYŚLAK, Karol WOJCIECHOWSKI

• SR Lidzbark Warmiński: Dariusz IDZIKOWSKI, Daniel OPERACZ

• SR Limanowa: Paulina KONIECZEK

• SR Lubin: Agnieszka LESZCZYNA

• SR Lublin Wschód: Agata Janoszczyk, Dariusz SEGIT, Łukasz Wawruszak

• SR Lwówek Śląski: Michał CHUDZIK

• SR Łódź Śródmieścia: Agata DANKIEWICZ, Michał KLUSKA, Kamila KNOP-WOJDYN, Cezary Trzepiński

• SR Łask: Andrzej PIETRZAK

• SR Łódź Widzew: Magdalena Jóźwiak, Michał KAMIŃSKI, Joanna PIWOWARCZYK-PAWLAK

• SR Łuków: Anna NICZYPORUK-KRÓL

• SR Mielec: Małgorzata RĘBISZ-MĘDRYK

• SR Międzyrzecz: Anna DUBOWSKA-KUŹNIA

• SR Mława: Michał HEJBUDZKI, Wioletta ORŁOWSKA, Andrzej ZIEMIŃSKI

• SR Mysłowice: Karol Wojas

• SR Myszków: Agnieszka KAWECKA

• SR Myślenice: Marta Piotrowska

• SR Myślibórz: Piotr BURY, Ewa OLSZEWSKA

• SR Nidzica: Grzegorz MICHALSKI, Marta PŁOŃSKA

• SR Nowa Sól: Ewelina CACEK

• SR Nowe Miasto Lubawskie: Aleksandra MACKIEWICZ-SURDYKOWSKA

• SR Nowy Sącz: Piotr STELMACH

• SR Nowy Targ: Eugeniusz BUŁA, Barbara WÓJCIAK

• SR Nysa: Katarzyna SANOCKA

• SR Olecko: Zuzanna JABŁOŃSKA

• SR Oleśnica: Dominika Adamska

• SR Olsztyn: Paweł Fedorowicz

• SR Opoczno: Michał DĘBOWSKI, Anna OLEJNIK

• SR Opole: Marta OHANOWICZ-WÓJCIK, Magdalena SKAWIŃSKA

• SR Opole Lubelskie: Anna KARYŚ-WŁODEK

• SR Ostrołęka: Daria JERZYŁO, Monika PALIŃSKA, Rafał ROGIŃSKI

• SR Ostrów Mazowiecka: Anna KACZANOWICZ-SUCH

• SR Ostrowiec Świętokrzyski: Łukasz GOŁYSKI

• SR Oświęcim: Jacek WRÓBLEWSKI

• SR Otwock: Ewa Włoch-Tutak

• SR Pila: Beata KSIĄDZ, Kajetan TWOREK

• SR Pisz: Jakub BŁESIŃSKI

• SR Pleszew: Magdalena JAŚNIEWICZ-BANAŚ, Izabela OZDOWSKA-CHOJNACKA

• SR Płock: Joanna KOZANECKA, Dagmara Pawłowska-Ślebocka

• SR Płońsk: Marta ANTOSIEWICZ, Mariusz KLIMCZEWSKI

• SR Poznań Grunwald i Jeżyce: Andrzej MARKOWICZ, Jan OLSZANOWSKI

• SR Poznań Nowe Miasto i Wilda: Maja Gorazdowska, Robert Sobiecki, Bartosz WOŹNIAK

• SR Poznań Stare Miasto: Sylwia CZAPKA, Kamila CHARZYŃSKA, Paulina Matysiak, Marta Mikołajczak, Małgorzata ROSZAK DE TOLKMITT, Wojciech SZMIDT

• SR Pruszków: Katarzyna Barcicka

• SR Przemyśl: Dominika BUJAR, Anna KLIMEK, Tomasz Kuźma

• SR Pszczyna: Magdalena MACHNER, Sławomir ZAJĄC

• SR Rawicz: Aleksandra DUBIAŁ

• SR Radom: Edyta KARWAT, Grzegorz WĄSIK

• SR Ruda Śląska: Maria Rybska-Kolenda

• SR Rybnik: Marta ILKÓW-ZGODA, Jakub PACIOREK, Marcin ROZMUS

• SR Rzeszów: Paweł DZIEDZIC, Maciej GAWROŃSKI, Lucyna SROKA, Alicja TWOREK, Anna ZIĘBA

• SR Sierpc: Piotr LEWANDOWSKI, Jakub SZCZEPAŃSKI

• SR Słubice: Barbara KWIECIEŃ

• SR Słupsk: Monika BĄDKOWSKA-GABRYK, Marta IGNACZAK, Ewa KREKORA

• SR Sochaczew: Anna KOCHANEK-GZOCHA, Ewa SAMOIŁŁO-DĄBROWSKA

• SR Sokołów Podlaski: Paweł JURKIEWICZ, Marta RĘKAWEK-PACHWICEWICZ

• SR Sosnowiec: Piotr JARMOŁOWICZ, Katarzyna PIEKARSKA

• SR Starogard Gdański: Grażyna TANDEK

• SR Stargard: Mariusz NAWROCKI

• SR Staszów: Agnieszka CELAREK

• SR Strzelce Krajeńskie: Łukasz WILMIŃSKI

• SR Strzelce Opolskie: Grzegorz FEDYCZKOWSKI

• SR Szczecin Centrum: Sylwia KARWECKA-WRONKA, Klaudyna KSIĄŻEK-STASIAK, Patrycja OSSOWSKA, Sabrina SNELA-DALESZYŃSKA, Joanna SZYJEWSKA-BAGIŃSKA

• SR Szczecin Prawobrzeże: Anna PASIEWICZ-KUCIAK, Jarosław PYFEL

• SR Szczytno: Przemysław PALKA

• SR Świdnica: Aleksandra Ogrodnik

• SR Świecie: Ewa Fraszewska

• SR Tarnowskie Góry: Piotr BANASIK, Jakub BAŃKA, Damian KOZIOŁ

• SR Toruń: Przemysław Kowalski, Dominik Nowicki, Barbara Trokowska-Stempnik

• SR Trzcianka: Łukasz SŁOMCZYŃSKI

• SR Trzebnica: Anna PRZEŹDZIĘK

• SR Tuchola: Barbara KASPRZAK, Michał LIPIŃSKI, Aleksandra MIĄSKO

• SR Tychy: Magdalena Ditmer

• SR Wadowice: Karolina MIKLASZEWSKA

• SR Wałbrzych: Anna DYBAŚ, Agnieszka JASIŃSKA, Jarosław MIREK, Andrzej ŻAK

• SR Wałcz: Katarzyna KSEPKO, Emilia KURPIK, Magdalena PTAK

• SR dla m.st. Warszawa: Piotr Kamiński, Rafał SAWICKI, Marcin WACHELKA, Joanna Wądołowska-Graczyk, Maciej WISZ, Joanna Zambrowska, Małgorzata Żmijewska

• SR dla Warszawy Mokotowa: Michał KUSIAK, Radosław Skwira

• SR Warszawa Praga Południe: Aleksandra Leleniewska, Barbara POLAŃSKA-STYN, Marcin ROSŁAN

• SR dla Warszawy Praga Północ: Dominika CISZEWSKA, Agnieszka SKRZYPCZYŃSKA

• SR dla Warszawy Śródmieścia: Kamila Adaszkiewicz

• SR Warszawa Wola: Małgorzata Bystrowska, Natalia KALINOWSKA, Paweł Koperek

• SR dla Warszawy Żoliborza: Eliza Adaszewska, Katarzyna Brzozowska-Kępa

• SR Wejherowo: Małgorzata DAWIDOWSKA, Agata IWANICKA, Maria KARWACKA

• SR Włocławek: Monika STOKWISZ (JANKOWSKA)

• SR Włodawa: Agnieszka DUBOWIECKA

• SR Wodzisław Śląski: Maja DANIELAK-URBANEK

• SR Wolsztyn: Paweł JAGODZIŃSKI

• SR Wołomin: Katarzyna Pyrć, Magdalena Żak

• SR dla Wrocławia Krzyków: Witold JAKIMKO

• SR Węgrów: Monika CHARATYNOWICZ

• SR dla Wrocławia Fabrycznej: Sylwia BRZOZOWSKA, Jakub PERSONA, Piotr SIARKA, Grzegorz SZCZYGIELSKI, Dorota WESOŁOWSKA, Marta Trześniewska

• SR dla Wrocławia Śródmieścia: Adam SEMICZEK

• SR Wschowa: Dominika MOLIŃSKA

• SR Wysokie Mazowieckie: Izabela TOPOLSKA

• SR Zamość: Agnieszka WOJTYŁA

• SR Zawiercie: Iwona SŁUŻAŁEK-PILARSKA

• SR Zgierz: Joanna TABOROWSKA

• SR Zgorzelec: Łukasz HARTMAN, Dariusz PALUSZEK

• SR Złotów: Agnieszka SKOCZEŃ-SZMAGAŁA

• SR Żagań: Agnieszka SOBOLEWSKA

• SR Żary: Piotr Oleszek, Małgorzata MISZCZUK-RZEŹNICZAK, Tomasz SZAFRANIEC

• SR Żywiec: Augustyna KUBICA-GAWLAS

Nadto, zasadne jest składanie wniosków o wyłączenie sędziów delegowanych od orzekania. Podstawą ku temu jest orzeczenie ETS z dnia 16 października 2021 r. Sygn. Akt od C-748/19 do C-754/19 stanowiące, iż delegowanie sędziów przez Ministra Sprawiedliwości jest niezgodne z prawem EU. Warto powołać się na pozostającą w rozpoznaniu przed Trybunałem Konstytucyjnym skargę konstytucyjną sprawie zawisłej pod sygn. akt SK 89/19 połączoną z postępowaniami pod sygn. akt SK 96/19 oraz SK 85/19. W skargach tych (wniesionych po rozpoznaniu sprawy przez SA w Katowicach i SO w Katowicach) skarżący zarzuca, iż niezgodne z ustawą zasadnicza są normy :

• Art. 77 § 1 ust. 1 Ustawy z dnia 27 lipca 2007 r. Prawo o ustroju sądów powszechnych

• Art. 77 § 9 Ustawy z dnia 27 lipca 2007 r. Prawo o ustroju sądów powszechnych

W toku postępowania RPO wyraził pogląd iż w/w normy prawne są niezgodne z Konstytucją.

___________________________________________

Autorem niniejszego artykułu prasowego jest Pan Marek Jarocki - wykładowca w jednej ze śląskich uczelni wyższych i redaktor naczelny czasopisma "Centralny Szpital Psychiatryczny" wpisanego przez Sąd Okręgowy w Katowicach do rejestru dzienników i czasopism pod poz. Pr.3016. Jeżeli artykuł spodobał się Tobie, wspomóż jego Autora poprzez wpłatę dowolnej kwoty na jego rachunek bankowy:

Marek Jarocki 60 2490 0005 0000 4000 7234 4956