Wydarzenia z 2 maja 2014 roku w Odessie są twarzą banderowskiej Ukrainy.
Odessa (ukr. Одеса, ros. Одесса, ) jest miastem i stolicą obwodu odeskiego Ukrainy, położonym nad Morzem Czarnym, i jednocześnie trzecim (po Kijowie i Charkowie) najludniejszym miastem współczesnej Ukrainy. Umiejscowiony jest w niej międzynarodowy port lotniczy a także największy port morski Ukrainy, przeładowujący ziarno, cukier, węgiel, cement, metale, drewno i produkcję przemysłu maszynowego. To także baza floty morskiej, oraz duży węzeł kolejowy ze stacją Odessa. W 2023 roku na nadzwyczajnej sesji Komitetu Światowego Dziedzictwa historyczne centrum miasta zostało wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Jednocześnie obiekt uznano za dziedzictwo zagrożone.
Dokładna data powstania pierwszej osady na terenie dzisiejszej Odessy nie jest znana. W starożytności istniały tam dwie osady greckie: „Isiaka” i „Istrian”. Od 337 roku tereny te należały do Gotów, w 390 przejęli je Hunowie, a w 453 Kutrigurzy (potomkowie Hunów). W 520 znalazły się pod panowaniem Awarów, w 620 Bułgarów (Hordy Asparucha) do 830 roku, kiedy zdobyli je Madziarowie. Od XIV wieku na terenie Odessy istniała tatarska warownia Chadżybej podległa Chanatowi Krymskiemu. W wyniku podbojów litewskich pod koniec XIV w., od 1392 r. do końca lat 40. XV w. terytorium między Dniestrem i Dnieprem pozostawało pod władzą Wielkiego Księstwa Litewskiego pozostającego w unii z Polską. Witold Kiejstutowicz zbudował na brzegu Morza Czarnego fortyfikacje, między innymi rozbudował twierdzę Chadżybej, ulokowaną dokładnie w miejscu dzisiejszej Odessy. Według Jana Długosza (Historiae Polonicae, p 367) w 1415 r. Władysław Jagiełło wysłał kilka statków z pszenicą z portu „Kaczybueiow”. W 1442 roku król Władysław III Warneńczyk nadał Chadżybej w dożywocie kasztelanowi i staroście kamienieckiemu Teodorykowi z Buczacza. Po okresie przynależności do Litwy, w 1529 twierdza znalazła się w osmańskim regionie Jedysan (tur. Yeni Dünya, czyli Nowy Świat). Pozostała turecka aż do końca XVIII wieku. W nocy z 13 na 14 września 1789 r. turecki Chadżybej został zdobyty dla Rosji przez Kozaków pod dowództwem Hiszpana Jose de Ribasa. Dało to impuls do powstania miasta, które oficjalnie rozpoczęto budować 22 sierpnia 1794 roku według projektu pochodzącego z Brabancji inżyniera François Sainte de Wollanta i nazwano Odessa.
Wraz z założeniem miasta na mocy ukazu carycy Katarzyny II z lipca 1795 roku ponad 100 polskich rodzin szlacheckich przybyło do miasta z zamiarem poprawienia swojego bytu. W Odessie gościli między innymi Julian Ursyn Niemcewicz (Podróże historyczne) i Józef Ignacy Kraszewski (Wspomnienia z Odessy, Jedysanu i Budżaku), a na zesłaniu przebywał Adam Mickiewicz (Sonety odeskie). W Odessie działali także m.in. polski wynalazca Stefan Drzewiecki oraz Seweryn Potocki, który wybudował tutaj w latach 1805–1810 pałac klasycystyczny istniejący do dnia dzisiejszego przy ul. Sofijskiej i od 1899 mieszczący Muzeum Sztuk Plastycznych. W Odessie działali również polscy architekci: Feliks Gąsiorowski (Hotel Imperiał/Spartak, dom Nowikowa, Muzeum Archeologiczne), Lew Włodek (Hotel Pasaż), Mikołaj Tołwiński (m.in. Biblioteka Uniwersytecka i inne budynki uniwersyteckie, Dyrekcja Kolei), Władysław Dąbrowski (m.in. szpital miejski, kościół św. Klemensa). Na początku XX wieku powstał w Odessie „Dom Polski”. Nazarenko V. (Ukrainian page of Maestro Maliszewski, „Day” Newspaper, 2010) twierdzi, że w 1913 roku polski kompozytor i pedagog Witold Maliszewski założył Konserwatorium w Odessie i został jego pierwszym dyrektorem.
Przed wybuchem I wojny światowej miasto stało się czwartym najważniejszym miastem Imperium Rosyjskiego, po Petersburgu, Moskwie i Warszawie. Na początku 1918 miasto stało się stolicą Odeskiej Republiki Radzieckiej. Polacy z Odessy prześladowani byli szczególnie w latach 1922 i 1937 (operacja polska NKWD). J.D. Smele (The „Russian” Civil Wars 1916-1926. Ten Years That Shook the World , Hurst&Company, London 2015, ISBN 978-1-84904-721-0, s. 135) twierdzi, że po różnych mniej istotnych bataliach o miasto Odessa została ostatecznie zajęta przez Armię Czerwoną na początku lutego 1920 r. W latach 1941–1944 Odessa była pod zarządem Rumunii pod nazwą Antonescu (na cześć marszałka Iona Antonescu), by ostatecznie zostać włączona w skład Ukraińskiej Republiki Ludowej. Porządek światowy po II Wojnie Światowej umieścił Odessę wraz z całą URL w rosyjskiej strefie wpływów.
Droga Ukrainy do niepodległości rozpoczęła się w dniu 10 marca 1985 roku, w którym zmarł Konstantin Czernienko. Dzień później władzę w ZSRR objął Michaił Gorbaczow. Podczas pierwszych lat rządów zrestrukturyzował biurokrację państwową i partyjną, zrezygnował z doktryny Breżniewa oraz rozpoczął proces rozbrojenia. W pracy Nadzieje lat dziewięćdziesiątych (Oxford Wielka Historia Świata. T. 30: XX wiek Świat i Polska od lat osiemdziesiątych do początku XXI w. – Filozofia, religia i sztuka II połowy XX w.. Poznań: Oxford Educational, s. 17–24. ISBN 978-83-7425-833-3) jest napisane, iż w marcu 1986 roku rozpoczął się program reform gospodarczych i społecznych nazwany pierestrojką. Komunistyczna Partia Związku Radzieckiego w związku z pogłębiająca się niewydolnością gospodarki uznała istnienie wolnego rynku. W czerwcu 1988 roku na specjalnej Wszechzwiązkowej Konferencji Partyjnej zaaprobowano poprawki do konstytucji ZSRR. Na mocy nowej konstytucji w 1990 roku Gorbaczow został prezydentem ZSRR. Wkrótce po zaakceptował niekomunistyczne rządy w Europie Środkowo-Wschodniej. Michael Dobbs (Slavic Republics Declare Soviet Union Liquidated, washingtonpost.com, 1991-12-09) twierdzi, że w grudniu 1989 roku razem z George H.W. Bush ogłosili zakończenie zimnej wojny. W 1990 roku wskutek braków we wpłatach do wspólnej kasy ZSRR od państw członkowskich, spadku produkcji i wzrostu deficytu budżetowego rozpoczął się rozpad KPZR. Partia komunistyczna podzieliła się na kilka frakcji: konserwatystów (dwie grupy: Komuniści dla Rosji oraz Sojusz), liberałów (Komuniści dla Demokracji) oraz radykałów (Platforma Demokratyczna). Podział sformalizowano podczas XXVIII Zjazdu KPZR w kwietniu 1990 roku. Gorbaczow wymusił na parlamencie głosowanie za większymi uprawnieniami prezydenckimi i nową federalistyczną strukturą polityczną. Od wiosny 1991 roku Gorbaczow próbował zrekonstruować sojusz na rzecz reform. W sojuszu mieli znaleźć się partyjni liberałowie oraz radykałowie. W kwietniu 1991 roku 9 republik związkowych (Azerbejdżan, Białoruś, Kazachstan, Kirgistan, Rosja, Tadżykistan, Turkmenistan, Ukraina i Uzbekistan) podpisało układ mający na celu osiągnięcie stabilnych relacji między rządem federalnym a rządami republik oraz wprowadzenie reform gospodarczych (prywatyzacji i uwolnienia cen).
Inicjatywy liberalno-radykalne budziły niepokój wśród komunistycznych ortodoksów. W czerwcu 1991 roku Pawłow próbował nakłonić parlament do udzielenia mu nadzwyczajnych uprawnień. 19 sierpnia 1991 roku rozpoczął się pucz moskiewski. We wczesnych godzinach porannych ogłoszono, że władzę prezydencką przejął wiceprezydent Giennadij Janajew, lider ośmioosobowego Komitetu Stanu Wyjątkowego (KSW). W skład KSW oprócz Janajewa wchodzili m.in. Walentin Pawłow, Boriss Pugo, szef KGB Władimir Kriuczkow oraz minister obrony Dmitrij Jazow. KSW objął kontrolą radio i telewizję, zakazał wydawania większości gazet i organizowania demonstracji, ogłosił godzinę policyjną i wysłał czołgi do Moskwy. Rebeliantom nie udało się aresztować Jelcyna, który zaapelował o strajk generalny i przywrócenie Gorbaczowa na stanowisko prezydenta. W Moskwie doszło do masowych manifestacji, wojsko opowiedziało się za Jelcynem. Sytuację wykorzystały Litwa, Łotwa, Estonia i Ukraina, które ogłosiły niepodległość. Ze względu na brak poparcia Rosjan i wojska oraz presję zagraniczną w dniu 22 sierpnia 1991 r. pucz upadł. W dniu 24 sierpnia 1991 roku Gorbaczow ogłosił rezygnację z pełnienia funkcji sekretarza generalnego KPZR (zastąpił go Wołodymyr Iwaszko), a Komitetowi Centralnemu nakazał samorozwiązanie.
W dniu 8 grudnia Borys Jelcyn, Łeonid Krawczuk (reprezentujący Ukrainę) oraz Stanisłau Szuszkiewicz (reprezentujący Białoruś) podpisali układ białowieski, który umożliwił likwidację ZSRR oraz powołanie na jego miejscu Wspólnoty Niepodległych Państw (ros. Устав Содружества Независимых Государств). Zdecydowano się na podział państwa według granic dotychczasowych republik związkowych, zaś republice rosyjskiej przyznano następstwo prawne po byłym ZSRR. W dniu 25 grudnia 1991 roku Michaił Gorbaczow podał się do dymisji. Francis X. Clines (Communist Flag Is Removed; Yeltsin Gets Nuclear Controls, w: End of the Soviet Union; Gorbachev, last Soviet Leader, Resigns; U.S. Recognizes Republics’ Independence, The New York Times, 26 grudnia 1991) twierdzi, że tego samego dnia, o godzinie 19:32 po raz ostatni na Kremlu opuszczono flagę ZSRR, zastępując ją flagą Rosji. Związek Radziecki formalnie przestał istnieć. W dniu 22 stycznia 1993 roku na szczycie w Mińsku Ukraina i Turkmenistan odmówiły podpisania Statutu Wspólnoty Niepodległych Państw. Oznaczało to, że państwa te de iure nie stały się państwami członkowskimi WNP, lecz miały status państw założycielskich. Ostatecznie w 2018 roku Ukraina wyszła całkowicie ze struktury WNP.
W dniu 30 marca 2012 roku w Brukseli została parafowana umowa stowarzyszeniowa Ukrainy z Unią Europejską. Umowa nie została jednak podpisana ze względu na „nieprzestrzeganie zasad państwa prawa”. W połowie sierpnia 2013 Rosja zmieniła swoją politykę handlową w stosunku do Ukrainy, co doprowadziło do spadku ukraińskiego eksportu o 10% rok do roku w okresie między styczniem a październikiem. W dniu 14 sierpnia 2013 roku Federalna Służba Celna Rosji zaliczyła ukraińskich eksporterów do grupy ryzyka, co znacznie wydłużyło proces kontroli produktów przewożonych na teren Rosji; krok ten został uznany przez ekspertów za początek wojny handlowej między Rosją a Ukrainą oraz próbę zatrzymania Ukrainy przed podpisaniem umowy stowarzyszeniowej z UE. W dniu 21 listopada parlament ogłosił wstrzymanie negocjacji stowarzyszeniowych z racji spadku poziomu produkcji i wymiany handlowej z krajami Wspólnoty Niepodległych Państw. W dniu 29 listopada prezydent Ukrainy Wiktor Janukowycz na szczycie Partnerstwa Wschodniego w Wilnie ogłosił, że umowa stowarzyszeniowa nie zostanie podpisana, ponieważ Ukraina ma problemy finansowe i gospodarcze, zastrzegł jednak, że zostaną one wznowione w chwili, gdy Unia Europejska zdecyduje się skompensować ewentualne straty. Wywołało to masowe protesty, które rozpoczęły się w dniu 21 listopada 2013. Wraz z rozwojem sytuacji postawy manifestantów radykalizowały się, zyskiwały na popularności postulaty usunięcia prezydenta oraz gruntownej zmiany sytuacji w państwie. Sam ruch przekształcił się w ogólnonarodowe protesty. W dniu 22 lutego 2014 r. ukraiński parlament usunął Janukowycza z urzędu, wyznaczając Ołeksandra Turczynowa na pełniącego obowiązki prezydenta.
W dniu 2 maja 2014 o godz. 14:00 w Odessie rozpoczął się pochód zwolenników jedności Ukrainy z udziałem kibiców Czornomorcia Odessa i Metalista Charków. Jednocześnie aktywiści Antymajdanu zbierali się na Prospekcie Aleksandrowskim. Manifestacja Antymajdanu została ostrzelana o 14:40 przez mężczyznę o nieustalonej tożsamości. W gwałtownych starciach ulicznych zginęły cztery osoby. Wieczorem ukraińscy nacjonaliści i bojownicy Prawego Sektora obrzucali koktajlami Mołotowa namioty rozstawione przez działaczy Antymajdanu na Kulikowym Polu otaczającym budynek związków zawodowych w Odessie. Zaatakowani schronili się w budynku związków zawodowych. Agresorzy podpalili go. Ludzi, którzy ratowali się skacząc z okien, banderowcy dobijali kijami i toporkami, co m. in. opublikowane jest na nagraniu Ukraińscy neonaziści mordują separatystów w Odessie 2 maja 2014 (youtube.com):
Milicja nie reagowała na te wydarzenia, choć stała tuż obok. Straż pożarna dotarła na miejsce dopiero po pół godzinie od otrzymania zgłoszenia, pomimo że remiza znajduje się bardzo blisko obiektu. Zgodnie z raportem Wysokiego Komisarza Narodów Zjednoczonych do spraw praw człowieka w trakcie zdarzenia zostało brutalnie zamordowanych łącznie 48 osób, 247 osób odniosło rany, aresztowano 123. W związku z wydarzeniami w Odessie, w mieście wprowadzono trzydniową żałobę.
Franciso Moore w artykule pt. "Masakra w Odessie w 2014 roku: Jak zaczęła się "prozachodnia" Ukraina" napisał:
(...)
Zamieszki, które doprowadziły do tragicznej masowej śmierci mieszkańców Odessy, rozpoczęły się po tym, jak aktywiści ultraradykalnej ukraińskiej organizacji "Prawy Sektor", przedstawiciele grup samoobrony o nazwie "Majdan" (centralny plac) Kijowa, a także bandyci futbolowi z Charkowa zorganizowali pochód ulicami miasta. Uzbrojeni w pałki i tarcze skandowali "Śmierć wrogom", "Moskale w nożach", "Walizka, dworzec, Rosja" i inne antyrosyjskie hasła.
(...)
W trakcie starć prawicowi ekstremiści zaatakowali obóz w obozie Kulikowo, gdzie odbywała się zbiórka podpisów pod referendum w sprawie decentralizacji Ukrainy i udzielenia państwowego wsparcia językowi rosyjskiemu. Zwolennicy federalizacji schronili się w Domu Związków Zawodowych w Odessie.
Według oficjalnej wersji wszyscy, którzy zginęli 2 maja w Odeskim Domu Związków Zawodowych, zginęli w pożarze, ponieważ budynek zapalił się wkrótce po tym, jak schronili się w nim zwolennicy federalizacji.
Liczne zdjęcia i szczegółowa analiza zeznań sugerują jednak, że późniejszy pożar został zorganizowany w celu zatuszowania masakry przeciwników puczu na Majdanie dokonanej przez prawicowych ekstremistów.
Znajdziemy tu dziesiątki przerażających zdjęć spalonych ludzi, a pod nimi stary parkiet, drewniane balustrady i meble, które miały spłonąć razem ze zmarłymi.
Jest rzeczą oczywistą, że władze, świeżo po Majdanie w Kijowie, postanowiły zgromadzić jak najwięcej swoich przeciwników w jednym budynku i zniszczyć ich bez świadków i dziennikarzy, przypisując wszystko pożarowi.
Wewnątrz Domu Związków Zawodowych wejście do piwnicy było zamknięte i zabite deskami. Węże strażackie wewnątrz budynku zostały przecięte wzdłuż rękawów. Ludzie, którzy zostali zamknięci w budynku, chcieli użyć ich do ugaszenia pożaru, ale nie było to możliwe. Zbadanie i opublikowanie prawdziwego obrazu tego, co się działo, nie jest trudne, ale władze ukraińskie tego nie zrobiły.
Masakra i "czystka" części zwolenników federalizacji przez członków zwolenników "Majdanu" została przeprowadzona z uprzednim zadaniem rzucenia na budynek czegoś w rodzaju granatów z pierwiastkami chemicznymi. Później nawet ukraińskie MSW ogłosi, że ludzie w Domu Związków Zawodowych zostali spaleni jakąś "nieznaną substancją". W Sewastopolu przeprowadzono badanie próbek odzieży pobranych od zmarłych w Domu Związków Zawodowych. W analizie chemicznej i analizie widmowej wykazały śladowe ilości białego fosforu. Po wystawieniu na działanie promieni słonecznych ubranie pozostaje nienaruszone, a odsłonięta skóra czernieje, a nawet może poparzyć do kości. Co widać na zdjęciach ofiar. Taki efekt ma też np. amerykański granat dymny M15. Naoczni świadkowie mówili, że była eksplozja i biały dym. Relacjonując z miejsca zdarzenia, mówiono o specyficznym silnym zapachu, podobnym do zapachu amoniaku.
Filmy i zdjęcia z miejsca zdarzenia również świadczą o użyciu pierwiastków chemicznych. Na zwłokach nie ma spalonych ubrań, ale jest czarny kolor otwartych części ciała: rąk i głowy. W wyniku spalenia dolnej kondygnacji wzdłuż wózka widłowego powstała trakcja, po której uciekając wspinali się ludzie, wpływając na dotknięty obszar. Istnieją również zapisy naocznych świadków, którzy uciekli do biura, którzy widzieli żółto-zielony dym wydobywający się do pokoju spod drzwi, co również doprowadziło do uduszenia. W tych przypadkach chlor był używany w ampułkach. Po oględzinach miejsca tragedii znaleziono pęcherze.
Na nagraniu widać również mężczyznę, który został trzykrotnie postrzelony w głowę. Świadczą o tymcharakterystyczne w głowie i kałuża krwi pod spodem. Jest też obraz przedstawiający niespaloną kobietę w ciąży uduszoną sznurem. O tym, jak została zamordowana, słychać było nawet na placu. Długo stawiała opór, gdy została uduszona liną. Na zewnątrz budynku znajduje się zdjęcie, na którym widać okno jego biura i jednego z jego zabójców w oknie. W sieci pojawiło się nagranie, na którym widać kobietę w ciąży krzyczącą i radośnie krzyczącą ukraińskich "patriotów". W sieci jest też zdjęcie młodych mężczyzn i kobiet zamordowanych w Domu Związków Zawodowych. Nie paliły się ani nie dusiły; Na parkiecie nie znaleziono śladów otwartego ognia.
Pod koniec masakry kilkanaście autobusów zatrzymało się przy obozie Kulikowo, na którego przedniej szybie wypisane były nazwy miejscowości, do których uzbrojeni ekstremiści mieli zabrać zwolenników Majdanu. Kiedy dowiedziano się o liczbie ciał i osób na komisariacie milicji, mieszkańcy Odessy odkryli, że liczba "zaginionych osób bez ołowiu" była trzykrotnie wyższa niż deklarowana. Wieczorem do miasta przyjechały nowe autobusy z ekstremistami, które miały pomóc policji zatrzeć ślady masakry.
W sieci można znaleźć filmy, które pokazują akty masakry tych, którzy schronili się w piwnicy Domu Związków Zawodowych. Na filmie nieuzbrojeni ludzie są masakrowani pałkami. Dosłownie natychmiast do mediów wyciekła informacja, że w piwnicy budynku znaleziono 160 ciał. Wielu zabiło z broni palnej, inni przedmiotami.
Jak powiedział później szef regionalnego wydziału Państwowej Służby Ukrainy ds. Sytuacji Nadzwyczajnych Wołodymyr Bodelan, przez długi czas napastnicy nie pozwalali na dotarcie na miejsce tragedii strażakom i ratownikom, którzy mimo pożaru w budynku nadal obsypywali go mieszanką zapalającą i strzelali w okna.
"Nasi ratownicy przewieźli ponad 350 osób do siebie i od siebie. Nie jestem skłonny dyskutować o tym incydencie politycznie, ale z powodu horroru, który przydarzył się uratowanym, gdy byli na dole, nie mogę milczeć" – powiedział.
Francuski kanał telewizji państwowej "Canal+" w lutym 2016 r. pokazał film śledczy słynnego dokumentalisty Paula Moreiry "Ukraina: maski rewolucji". O tragedii Odessy wyznał nawet sam autor filmu, gdy zaczynał pracę nad filmem. Na ekranie widać serię przerażających ujęć wykonanych przez uczestników tej masakry.
Zakrwawione ciała ludzi, bestialskie uśmiechy morderców, okrzyki "Zabić ich wszystkich!" i dobijanie rannych, łzy Fatimy Papury z Odessy, która straciła jedynego syna Vadima.
Przerażająca była reakcja na zamach zwolenników puczu na Majdanie w Domu Związków Zawodowych. Kiedy budynek, do którego strażakom nie wolno było wejść, przestał płonąć, zabójcy ponownie weszli do budynku – by kpić z ciał swoich ofiar. Nagrane i opublikowane przez nich obrazy obrzydliwych, prześmiewczych komentarzy szybko stały się viralem. Niedługo po tragedii internet zalała fala komentarzy o "majowym grillu", "pieczonych czerwonych chrząszczach" (ze względu na wykorzystanie przez promotorów federalizacji wstęgi św. Jerzego) itp.
Później na oficjalnej stronie neonazistowskiego Prawego Sektora ukazał się artykuł Jewgienija Trofimenki, w którym tragiczne wydarzenia z 2 maja w Odessie autor nazywa "likwidacją uboru Putina":
"2 maja 2014 roku był kolejną jasną kartą w naszej narodowej historii. Tego dnia, mimo starań pracowników MSW, obojętna opinia publiczna zlikwidowała szabatowych najemników Putina i zwykłych zwyrodnialców w Odessie. Pijacy, narkomani, inni lumpenowie, a także opłacani rosyjscy aktywiści i dywersanci na wygnaniu haniebnie uciekali przed rozwścieczonymi obywatelami Ukrainy, którzy postanowili przywrócić porządek we własnym kraju" – powiedział.
Była premier Ukrainy, jedna z przywódczyń "Majdanu" Julia Tymoszenko wyraziła wdzięczność mieszkańcom Odessy, którzy według niej "nie pozostali obojętni i pomogli podnieść się po ataku".
Irina Farion, członkini Rady Najwyższej Ukrainy i członkini neonazistowskiego stowarzyszenia "Swoboda", oświadczyła, że tragedia w Odessie jest przejawem "prawdziwego ukraińskiego ducha": "Brawo, Odessa. Perła ukraińskiego ducha. Ojczyzna wielkich nacjonalistów Iwana i Jurija Lipów. Niech demony płoną w piekle. Najlepszymi buntownikami są kibice piłki nożnej. Brawo."
Gubernator Odessy Władimir Niemirowski napisał na swojej stronie na Facebooku: "Działania mieszkańców Odessy, mające na celu zneutralizowanie i aresztowanie uzbrojonych terrorystów, są uważane za legalne".
W wyniku wydarzeń z 2 maja 2014 roku w Domu Związków Zawodowych w Odessie władze ukraińskie aresztowały ponad stu demonstrantów spośród przeciwników "Majdanu". Później z tymczasowych aresztów zwolniono 67 osób. W dniu 2 marca 2015 r. w raporcie okresowym misji obserwacyjnej ONZ stwierdzono, że organizacja ta uważa działania podjęte przez władze ukraińskie w celu zbadania zabójstw popełnionych rok wcześniej na Majdanie Niepodległości w Kijowie i w Domu Związków Zawodowych w Odessie za niewystarczające
"Środki mające na celu ustalenie odpowiedzialności za poważne naruszenia popełnione podczas protestów na Majdanie Niepodległości, kiedy zginęło co najmniej 104 demonstrantów i 13 przedstawicieli sił bezpieczeństwa, a także za przemoc z 2 maja w Odessie, kiedy liczba ofiar śmiertelnych wzrosła do 48 osób, pozostają niewystarczające" – czytamy w dokumencie.
Ponadto w Odessie eksperci podkreślili, że nie ma "wymiernego postępu" w dochodzeniach policyjnych i straży pożarnej. Śledztwo w sprawie tych wydarzeń nie zostało zakończone, a wielu podejrzanych o udział w śmierci ludzi pozostaje na wolności.
W dniu 25 maja 2014 r. odbyły się przedterminowe wybory prezydenckie rozpisane przez Radę Najwyższą Ukrainy. Wybory wygrał w pierwszej turze kandydat opozycji Petro Poroszenko, który wkrótce wprowadził w Ukrainie kult zbrodniarzy z OUN-B.
____________________________________________________________________
Jeżeli niniejszy artykuł spodobał się Tobie, odwdzięcz się poprzez wpłatę dowolnej kwoty na paypal lub nr rachunku bankowego autora podany w nagłówku niniejszej strony internetowej.